In een tijd waarin diversiteit er van alle kanten gedwongen doorheen wordt gepusht is de diversiteit qua kerstmuziek nog altijd mijlenver te zoeken. Dus hoorde ik voor het zoveelste jaar op rij al veel te vroeg in december Last Christmas. En voor het zoveelste jaar op rij kreeg ik er hetzelfde deprimerende gevoel bij. Alwéér is er een jaar gevoelsmatig in een week of zes voorbij gevlogen. En, veel erger nog, alwéér staat er een winterstop voor de deur. Een paar weken lang geen voetbal. Wat nu?
Stiekem vind ik het eigenlijk helemaal niet zo erg dat het voetbal voor heel even stil komt te liggen. Even niet twee of drie keer in de week naar De Wolfskamer. Het is ook weleens lekker om wat zaterdagen helemaal vrij in te kunnen vullen. Niet te hoeven voldoen aan je jezelf opgelegde verplichtingen. Geen zaterdagochtend rennen en vliegen van voetbalveld naar bakker en markt, langs familie, gehaast lunchen en de rest. Constant in paniek of je wel op tijd terug bent op de club voordat de lootjes zijn uitverkocht. Even niet die onmenselijke stress.
Het is ook onherroepelijk de periode om terug te blikken op het afgelopen jaar. Mijn persoonlijke voetbalhoogtepunt was de rentree van mijn dochter op de velden. Hoogtepunt voor de vereniging was vanzelfsprekend de promotie, maar daar is al meer dan genoeg over gezegd en geschreven. Dat hoogtepunt volgde na de dieptepunten in de vorm van drie mislukte kampioenswedstrijden. Waarvan ik de eerste tegen DHSC zelfs heb moeten missen.
Ik zat met twee lotgenoten op een terras op Mallorca omdat we 13 uur later terugvlogen dan gepland. Drie volwassen mannen zaten zwijgend en beteuterd voor zich uit te staren. Een biertje voor hun neus, maar dat sloeg onberoerd dood. Er viel nog net geen traan in. Vreemd genoeg blijven de absolute dieptepunten qua voetbal je vaak veel beter bij dan de hoogtepunten. Met de anekdote van een vliegtuig dat ineens niet vertrok kunnen we weer 20 jaar vooruit. En bij winst hadden we ongetwijfeld een jaar of 30 moeten horen dat juist wíj die wedstrijd hadden gemist.
Hoewel terugblikken vele malen leuker en met name makkelijker is dan vooruitkijken ontkom ook ik er niet aan om te mijmeren over het voor ons liggende jaar. Het ligt nogal voor de hand dat ook ik van harte hoop dat het voor ons vlaggenschip in de tweede seizoenshelft nou eindelijk eens méé zit in plaats van steeds net tégen. En dat we ons uiteindelijk zelfs weten te handhaven. Maar er is iets waar ik eigenlijk nog veel meer naar uitkijk. Dat is een beetje meer rust binnen alle geledingen van de club. Of in ieder geval minder gezeur.
De laatste weken vang ik bijzonder veel op over o.a. het technische beleid, bestuurswisselingen en de veldindeling die drastisch anders dreigt te worden. Eenieder ventileert veelal ongevraagd zijn of haar mening op dit vlak, overwegend ten koste van de mening van een ander. Er lijkt weinig ruimte om rustig naar elkaars standpunten te luisteren. Ook ik heb best een mening, maar ik weet van de betreffende materie simpelweg te weinig om mezelf recht van spreken toe te dichten. Maar nu we toch in een periode belanden waarin we elkaar al dan niet gemeend het allerbeste toe gaan wensen, wens ik dat dan vooral de vereniging. Uiteindelijk koesteren we toch allemaal dezelfde geel-groene voorliefde. Laat dat dan over en weer blijken.
Bijna kerst. Vrede op aarde. Maar wat mij betreft dus vooral vrede binnen de club. Fijne Feestdagen.
Dirkjan van Leeuwen
