De strijd om de rode lantaarn

Ik sta stijf van de spanning als ik de fiets weer op de Wolfskamer parkeer. Nummer laatst tegen nummer voorlaatst… Dat geeft het belang van het duel eigenlijk al in alle ernst aan. Winnen van de nummer laatst bleek echter ook vorig seizoen een lastige opgave voor onze mannen. Als de druk van het moeten groot wordt, wordt het presteren lastig. Twee schamele puntjes wisten we vorig seizoen slechts te vergaren tegen de toenmalige nummer laatst Alphense Boys. Net zoveel punten als we nu al hebben. Resultaten uit het verleden geven gelukkig geen garantie voor de toekomst en ik hoop dan ook vurig op een lekkere overwinning en een meer dan verdubbeling van dat puntenaantal. Maar ook nu weer een tegenstander die al sinds 2012(!) derde divisie speelt. Gepokt en gemazeld, dus…
Bij de ingang tref ik heel even Suzanne Wildeboer die in haar rolstoeltje naar buiten wordt gereden. Ze heeft lang op haar knieoperatie moeten wachten na haar ski-ongeluk vorige winter. Maar nu is de scalpel dan toch die knie in gegaan. Vandaag voor het eerst weer even buiten. De pijnstilling laat nog geen hele wedstrijd van het eerste toe, maar ze hoopt snel weer van de partij te zijn en te blijven. Vanaf hier een spoedig herstel en de wens dat ze maar weer snel op eigen kracht langs de lijn aanwezig mag zijn!
Ook hoopvol is de aanwezigheid van Lars van Huisstede in de basis. Vorige week nog ‘gespaard’ en nu dus weer volledig inzetbaar. Ook Wessel Biljardt is weer uit de lappenmand geklauterd. Hij moet zijn beurt nog even op de bank afwachten.
Na zijn rode kaart van vorige week moet Dennis Lamme helaas op de tribune toekijken naar de verrichtingen van zijn maten. Een aderlating die me toch wel wat zorgen baart. Zijn plek lijkt te gaan worden ingenomen door Elijah Kruize als ik mijn fantasie loslaat op de namenlijst en er een ‘opstelling’ van probeer produceren. Helemaal tevreden over mijn ‘opstelling’ ben ik niet. Ik mis nog wat creativiteit in de voorhoede. Met spijt denk ik terug aan onze kleine ‘Horzel’ . Hoe lekker zou zijn aanwezigheid nog geweest zijn in dit team…
Op de tribune zie ik voor me een rijtje van vier HSC’21 spelers. Blijkbaar ook bij onze gasten het nodige aan personele zorgen.
Zorgen denk ik ook voor de materiaalman van onze bezoekers, want de rugnummers op de witte shirts vertonen een merkwaardige verschil in zwartheid: sommige gestoken zwart, andere cijfers – soms op hetzelfde shirt – zijn verworden tot een vaag soort grijs waardoor de nummers zeker van afstand lastig te lezen zijn. Je ziet wel eens bestelbusjes rijden waar men de bestickering vanaf heeft gehaald waarvan je dan nog wel de contouren ziet. Dat idee, dus…
Met een heerlijk zonnetje, een rustig windje en dus ideaal voetbalweer, gaan onze pupilletjes van de week eendrachtig op weg naar doelman Thijs Terhalle die voor de Haaksbergenaren het doel verdedigt.

Naer veuren!

Minuut twee laat al een opportunistisch Huizen zien als Artuur Zutterman de gretig lopende Van Huisstede lanceert. De aanval wordt afgerond met een schot van Adil Haian dat echter zijn weg naar het net niet weet te vervolgen. Huizen houdt de druk op de HSC’21-ketel en als Yoek Verheij zich verslikt in de bal, is daar de als immer weer werklustige Ahmed al Mahdi die er vandoor kan. De voorzet is prima en Joshua Lo-Asioe besluit tot een volley die echter via een verdediger over de goal van Terhalle spat. Een corner die echter zonder gevolgen blijft, maar Huizen laat wel de aanvallende intenties zien waarmee het deze cruciale match begint.
Een paar minuten later opnieuw een aanval waar wederom Ahmed al Ahmadi en Van Huisstede aan de basis staan. De 1-2 wordt door Al Mahdi afgerond met een inzet waarbij opnieuw de HSC’21-defensie de openingstreffer in de weg staat. De bal komt voor en Theo Visser heeft een heerlijke volley in gedachten. Hij trapt helaas finaal mis, maar voelt de schoen van zijn mandekker akelig op hem inhakken. Met een ferme karatetrap gaat onze captain dus neer. Geen boze opzet, maar dat maakt de tik niet minder. Even tien tellen en verzorging voor onze dappere aanvoerder.
De elfde minuut inmiddels met een dominant spelend Huizen en opnieuw brengt Lars van Huisstede het publieke in vervoering met een heerlijke actie. Niet iedereen kon daar blijkbaar van genieten, want met een deze keer zeer bewuste overtreding legt Bas ter Hogt onze vleugelspits neer. Lars zet zich zelf achter de vrije trap die hij van een meter of twintig hard in de muur jaagt. Geen slachtoffers, maar ook geen openingstreffer dus…

Bingo!

Ook spits Mohamed Iallouchen komt na tweeëntwintig minuten niet geheel ongeschonden uit de strijd en foetert het uit tegen arbiter Giovanni Verhoeve. De vrije trap wordt rustig door onze defensie onschadelijk gemaakt en als de bal dan even op dat middenveld is blijven hangen in wankel evenwicht, gaat dan ineens Theo Visser na een afgeslagen bal op volle snelheid het strafschopgebied van HSC’21 binnen. De tik die hij net binnen die beruchte lijnen krijgt ontgaat arbiter Verhoeve niet en gedecideerd wordt de strafschopstip aangewezen. Er is een voetbalwet die zegt dat het slachtoffer van de overtreding nooit zelf de strafschop moet nemen. Visser logenstraft die wet in alle toonaarden en als een streep slaat de bal onhoudbaar achter Terhalle in het net. Huizen op een terechte 1 – 0 voorsprong! Nu doordrukken!
De wedstrijd lijkt door de goal wel wat in een stroomversnelling te komen. Huizen ruikt bloed en onze gasten uit Haaksbergen gaan uiteraard naarstig op zoek naar de gelijkmaker.
Wellicht gevoed door de frustratie van de achterstand begaat Ter Hogt een overtreding die Verhoeve noopt het geel uit de borstzak te toveren.

Initiatief

Huizen had tot de goal duidelijk het initiatief in de wedstrijd in handen, maar nu lijkt het er toch op dat HSC’21 dat initiatief wat aan het overnemen is. Een veeg teken dat we op de tribune met lede ogen aanschouwen. En dan is daar ineens die bonkige spits Iallouchen die na een mistrap achterin doorbreekt en alleen voor Olivier Pabon opduikt. Onverschrokken verkleint Pabon zijn goal en tot onze opluchting zien we hoe Pabon de spijkerhard ingeschoten bal met het lichaam weet te keren. De corner die dat oplevert voor onze wordt gelukkig netjes geruimd door onze defensie.
Een volgende corner wordt door Sam Holsink uit het vuur gesleept. Holsink laat het nemen van de corner over aan een collega en posteert zich bij de verre paal. Als de bal dan voor komt, maait hij gelukkig voor ons volledig náást de bal… Met de schrik vrij, maar het is zorgelijk dat er momenteel nog maar één ploeg is die de lakens uitdeelt en dat is helaas HSC’21…
Nadat Joshua Lo-Asioe weer op de been is geholpen na een hoofdblessure, zien we op slag van rust een stukje onvervalst straattoneel dat door arbiter Verhoeve gehonoreerd wordt met een vrije trap. De bal gaat naar die spits Iallouchen die gevaarlijk langs de rand van ons strafschopgebied oprukt. De mogelijke uithaal voelen we als kriebels in onze buik rondfladderen. Vlinders die wellicht ook de basis legden voor de overtreding die er dan gemaakt wordt… De vrije trap ligt slechts enkele centimeters buiten ons strafschopgebied, vanaf deze positie is een vrije trap bijna een halve penalty! Een Theo Visser zou ook wel raad weten met een dergelijk buitenkansje. In Steff Kaptein heeft HSC’21 helaas ook een ‘Theo’ en met een walgelijk lekkere krul over de muur laat hij Olivier Pabon kansloos! 1 – 1…

Rust

Op slag van rust krijgt Huizen dus de domper van de gelijkmaker om de oren… Het is een bittere pil die onze mannen met de thee moeten zien weg te spoelen. Wat me echter meer zorgen baart is het verlies van het overwicht waarmee we de wedstrijd begonnen. Eigenlijk was die late gelijkmaker daar een logisch voortvloeisel van. Het veldspel van Huizen kreeg iets ‘armoedigs’, de opbouw bestond veel te vaak uit een bal die maar lukraak naar voren werd gejaagd en waar de spitsen dan maar achteraan moesten gaan om er nog iets van te maken.
D’r moet toch ergens een ander vaatje te vinden zijn waar Huizen uit kan tappen? Geen van de wisselspelers maakt echter de indruk de rol van dat vaatje te zullen gaan invullen. Of het moet Wessel Biljardt zijn die met de andere spelers mee de kleedkamer in is gegaan. Wellicht wordt hij dan nu toch geïnstrueerd hoe deze bakens weer in ons voordeel te verzetten?

Ongewijzigd

Huizen begint de tweede helft echter zonder wijzigingen. Blijkbaar heeft Klein toch nog alle vertrouwen in de aanpak, ondanks het feit dat de Haaksbergenaren het slot van de eerste helft wisten te dicteren. Voor de Haaksbergers komt Sem Nijhof de gelederen versterken en Yoek Verheij is in de kleedkamer achtergebleven.
Huizen neemt het initiatief weer over van HSC’21 en we zien hoe een voorzet maar net aan Lars van Huisstede voorbij gaat. De bal weet wel Theo Visser te bereiken, die zijn inzet echter geruimd ziet worden. Kort daarop opnieuw Van Huisstede die zijn inzet gekraakt ziet worden. De bal spat recht omhoog en de vallende bal lijkt een prooi voor de inkomende Zutterman te gaan worden. Artuur raakt de bal wel, maar onvoldoende om er doelman Terhalle mee te passeren.
Héél dicht bij een hernieuwde voorsprong lijkt Huizen als een steekpass van Ahmed Van Huisstede bereikt en deze een corner weet te forceren. De bal komt voor en wordt dan goed ingezet door Dailey Groenewegen. We veren al op op de tribune, maar helaas is daar Sam Holsink die de inzet maar net voor de doellijn weet weg te werken… Het zal eens meezitten…

Wissels

Met een uur op de klok wisselt HSC’21-coach Daniël Nijhof ook diezelfde Holsink voor Stef Ottink. Blijkbaar had Holsink zijn werk met die redding wel gedaan.
Normaliter wisselt Arnold Klein ook met het uur de nodige spelers, maar nu niet. Huizen zit nog lekker in de wedstrijd en vooralsnog lijkt er geen noodzaak tot wisselen voor onze coach.
Dan een uitbraak van een speler met een onzichtbaar rugnummer en als de nood het hoogst is, is Theo Visser nabij. Met een prima ingreep voorkomt hij erger voor Huizen. Diezelfde Visser laat dan een heerlijke aanname zien, draait naar binnen en probeert het maar weer eens met een uithaal. Hij lost echter een wel zeer matig schot. Zijn fraaie actie had een betere afronding verdiend dan het oprapertje waar Terhalle geen enkele moeite mee heeft.
Geel dan voor Steff Kaptein. Waarvoor is mij onduidelijk, maar arbiter Verhoeve consulteert even zijn grensrechter en besluit dan tot dat geel. Ik denk dat Kaptein iets gezegd heeft dat voor de linesman niet door de bekende beugel kon.
Een heikel momentje voor Olivier Pabon als hij een harde schuiver bij de rechter paal moet lossen. Hij is echter bijtijds weer ter plekke om de rebound van Iallouchen te blokken. De corner wordt netjes geruimd, maar het is een wankel evenwicht waarin de wedstrijd zich bevindt.

Pendule

Als het contragewicht van een ouderwetse pendule zwaait het initiatief van de wedstrijd van de ene naar de andere kant. Beurteling nemen de ploegen het voortouw in deze toch wat armoedige wedstrijd. Voetballend gaat er veel te veel mis om van een boeiende wedstrijd te kunnen spreken. Ik had het in een eerder stadium van dit verslag al over een ‘degradatieduel’ en daar heeft het nu kwalitatief ook alle kenmerken van: slordig spel, werklust te over, meer transpiratie dan inspiratie en pover voetbal van weerskanten.
Opnieuw een uitval van Huizen en een als doelpoging bedoelde inzet van Theo Visser. Maar helaas is het vlammende schot dat Theo ooit kenmerkte op de een of andere manier verloren gegaan en het rolletje dat hij nu produceert zal geen keeper ’s nachts gillend uit zijn slaap halen.
Dan toch met nog een kwartier te gaan, alsnog een wissel bij Huizen: Wessel Biljardt maakt na lang blessureleed zijn rentree op de Wolfskamer. Een aanvallende en dappere wissel van Klein, want hij haalt verdediger Kogeldans naar de kant om plaats te maken voor de grillige vleugelspits.
Maar vooralsnog is het momenteel HSC’21 dat de toon zet. Een voorzet van Iallouchen wordt door Joshua Lo-Asioe tot corner verwerkt. Als de bal voor komt belandt de bal in een soort kluts. De bal gaat snel heen en weer in een onoverzichtelijke situatie en wordt besloten met een inzet die door Pabon geblokt, maar niet gepakt kan worden. Liggend op de grond weet Joshua Lo-Asioe de bal geniaal terug te koppen(!) in handen van onze voortreffelijk keepende doelman.

Barst!

Theo Visser blijkt het schieten toch niet helemaal verleerd, want bij een fraaie uitval staat hij aan het eind en moet tandenknarsend toezien hoe zijn goede inzet toch weer geblokt wordt door zo’n akelige withemd!
Steff Kaptein wordt dan bedankt voor bewezen diensten en afgelost door Ali Oulad Ben Lahcen. En dan slaat in de tachtigste minuut  het noodlot weer toe: een doorbraak leidt tot een actie op de achterlijn. De bal wordt scherp voorgetrokken, Pabon tracht nog te onderscheppen maar komt centimeters tekort. Dan staat recht voor de goal Bas ter Hogt klaar als beul om Huizen de doodsteek te geven. Een opgelegde kans waar hij wel raad mee weet en de dramatische 1 – 2 is een akelig feit…
Meteen grijpt Klein in en brengt Tijmen Bakker, Timo Vos en Thomas Kamstra in de ploeg in een wanhoopspoging het tij nog ten gunste van Huizen te keren. Theo Visser, Elijah Kruize en Lars van Huisstede moeten hun plekken afstaan.
Huizen probeert het nog wel, en een soortgelijke aanval waar HSC’21 zojuist nog uit scoorde, loopt bij Huizen opnieuw op niets uit. De klad zit er duidelijk in, de treffer heeft er mentaal behoorlijk in gehakt bij onze mannen…

Slotfase

Coach Nijhof brengt dan ook nog Jesper Vonk voor Mo Iallouchen, Wessel Biljardt pakt niet alleen zijn tegenstander maar ook geel met die actie. Ook geel voor Ahmed al Mahdi die met gestrekt been een duel met Bari Sulaiman aangaat. De wanhoop begint er een beetje vanaf te druipen bij Huizen dat zich nog in allerlei bochten tracht te wringen om dan in ieder geval nog een puntje over te houden aan dit duel. Wessel Biljardt lijkt daar nog heel even naar op weg als hij uitbreekt en schuin voor de goal een schuivertje produceert dat helaas krachteloos naast rolt… Het was een beetje typerend voor de nachtkaars waarmee dit duel voor Huizen uitgaat. De teleurstelling onder de fans was groot. Daar vormden het ‘Oktoberfest’ met die twee prachtige dames die in hun ‘dirndls’ op tafel dansten slechts een schrale troost voor… Een pil zo bitter als gal die Huizen met deze nederlaag te slikken kreeg. De rode lantaarn kreeg het stevig in de lege handen gedrukt door een ploeg die met de beste wil ter wereld nou niet bepaald ‘de betere’ was geweest… De ‘nieges’ lijkt er akelig in te zitten…

Arnold Klein

Het is lastig om na een dergelijke teleurstelling grootmoedig de pers te woord te staan. Het is zonder meer in Arnold te prijzen dat hij toch bereid was spitsroeden te komen lopen. Het is echter ook als verslaggever lastig om de juiste toon aan te slaan. Je wilt immers geen zout in de wonden wrijven, maar je kunt ook niet fris en vrolijk net doen alsof er niks aan de hand is….
“Tja, Arnold… De rode lantaarn…” open ik toch maar, als Klein klaar is met Gijs Moerman van de Gooi en Eemlander.
“Ja, ik denk alleen dat het kijkend naar het wedstrijdbeeld voor grote delen van de wedstrijd niet terecht is. Maar uiteindelijk, als je hier verliest, is die stand toch terecht…” legt Klein zich bij de feiten neer.
Ik denk dat we het eerste kwartier gewoon een goede fase hebben, en drie, vier keer goed voor de goal komen. We kunnen alleen niet de juiste man voor de goal vinden. Dan komen we toch op voorsprong, geruggesteund door die penalty, maar maken we op slag van rust een – vind ik – oliedomme overtreding. Het is gewoon niet slim op zo’n actie op dat moment en op dat punt te maken. En zo hebben we iedere week een andere speler die een persoonlijke fout maakt en dat nekt ons steeds. Die vrije trap schoot hij overigens weergaloos binnen. Of je nou wel of geen muur neer had gezet, die bal ging er zo voortreffelijk in… Het was de fout die daar aan vooraf ging…”
“Maar, met alle respect: als je hier al niet meer van weet te winnen, waar win je dan nog wel van?”
“Dat is aan ons om te zien hoe we dat tij van persoonlijke fouten op cruciale momenten zullen weten te keren. Dat zal echt moeten veranderen! Als we de juiste mensen voor de goal zullen weten te vinden en weer goals kunnen gaan scoren, dan wordt het een ander verhaal. Maar die opeenstapeling, het lijkt wel of het maar steeds een week langer duurt…”
“Ik heb ook het idee dat we steeds krampachtiger gaan voetballen. Mooie combinaties heb ik vandaag maar heel weinig gezien…”
“Nee, de ploeg blaakt niet van het zelfvertrouwen, nee. En dat zie je er ook wel aan af in het veld. Waar we eerder nog geneigd waren een bal gewoon aan te nemen en weg te draaien, zien we nu dat ballen dan maar gewoon weg worden geschoten…”
“Ja, ik noteerde in de rust dat ik vond dat de opbouw te vaak uit een blinde bal naar voren bestond…”
“Mwoah, niet ‘blind’, maar wel ‘lang’. Niet blind want daar staat een man van ons…” klinkt het wat korzelig.
“Nou, die stond er vaak niet…”
“Dan heb ik een paar andere ballen gezien,” klinkt het wat verongelijkt. “Ik zag ballen op Ahmed die hij kon doorkoppen en een aantal momenten waarin we niet de juiste mensen konden vinden, maar dat is dus niet ‘blind’… Maar ik denk inderdaad dat de opbouw op sommige momenten anders had gekund… Maar ook dat is weer een stukje ‘durf je wel of durf je niet’…”
“Desondanks had je het begin van de eerste helft het beste van het spel en had je ze behoorlijk met de rug tegen de muur…”
“Ja, maar dat hebben we al vaker gezien. Dat hadden we vorige week in Harkema ook en uiteindelijk stap je ook weer met een nederlaag van het veld… Kansen krijgen is één, maar je moet ze dan ook wel weten te benutten!”
“Je stapte ook een beetje van je ‘wisselbeleid’ af. Meestal wissel je op het hele uur, nu pas een kwartier voor tijd…”
“Het stond op een gegeven moment gewoon prima. De tweede helft waren we gewoon beter en creëerden we kansen, gaven niks weg, dus waarom zouden we dan wisselen? Ik kijk dan vooral naar hoe de vermoeid de spelers zijn, of spelers die terugkomen van blessures die ik nog wat moet sparen.”
“Ik had zelf overigens begonnen met Nabil Harchaoui tegen deze tegenstander die onder je staat. Als je er een kunt winnen, dan zou het deze toch moeten zijn…”
“Nee, ik denk dat als je naar het eerste kwartier kijkt dat die keuze terecht was, zeker als je ziet hoeveel kansen we gekregen hebben. Je moet ze alleen wel maken! Je zegt net dat Lars een hele sterke wedstrijd speelde, maar je wilde toch met Nabil starten?”
“Nabil zou ik zelf op de andere kant hebben gezet…”
“O, dus dan moet Ahmed er uit!” klinkt het wat venijnig.
“Nee, die zou ik gewoon als diepste spits hebben laten staan…” en er ontspint zich een wat vervelende discussie waarbij de een dan weer de ander geslachtofferd diende te worden. Natuurlijk heeft Klein het gelijk aan zijn zijde: je kunt er maar elf opstellen en daarin moeten er keuzes gemaakt worden. Hij werkt de hele week met de mannen en ziet dingen die mij als leek ten enenmale gewoon ontgaan.
“Maar goed,” besluit Klein, “welke keuzes je ook maakt: vorige week laten we dotten van kansen liggen, en vandaag opnieuw. Dat is het belangrijkste, ongeacht we we ook kiezen. In de slotfase zijn we iets anders gaan spelen om nog wat te forceren aangezien 1 – 1 voor ons ‘niks’ is… Die gok op een driepunter sloeg dus om in een nul punten thuis… Heel pijnlijk, dat ben ik zeker met je eens…
Maar we moeten door. Er zit niets anders op. Na elke zaterdag komt er weer een nieuwe zaterdag en moeten we er weer stáán…”
“Tja, daar wens ik je dan wel sterkte mee, want het zal lastig zijn de groep weer met dermate zelfvertrouwen het veld in te sturen dat je resultaat gaat halen…”
“Nou ja, er zijn legio voorbeelden van ploegen die onderaan hebben gebungeld en toch de dans wisten te ontspringen. Naarmate het langer duurt voor je punten gaat pakken wordt het natuurlijk steeds crucialer, maar aan de andere kant: er is nog niks verloren! We moeten alleen beseffen dat we moeten stoppen met het maken van persoonlijke fouten…”
“Nou, als het je lukt om je rechtstreeks te handhaven dit seizoen, dan vind ik dat je een plaquette hier in de gang van het clubhuis hebt verdiend! Minimaal een kleedkamer die naar je vernoemd wordt!”
“Hahaha! Tja, die kleedkamer heb ik al!” lacht Klein. “Nee, we wisten vooraf al dat dat een hele zware opdracht zou zijn en die opdracht die wordt steeds groter. Je moet ook niet vergeten dat we wat cruciale spelers verloren hebben na het voorgaande seizoen: Nathaniël Johnson, Frank van den Bosch, Sebastian van Kammen…[Waar ik zelf ook zeker nog de naam van Remco Helms aan toe zou willen voegen. Red.] Spelers die toch wel heel belangrijk waren voor hoe het elftal ‘stond’. Dat heb je ook maar niet zo 1-2-3 opgevangen… Daarmee wil ik zeker niet stellen dat de spelers die gekomen zijn daarin minder zijn, maar het is wel een stukje gewenning waarbij je ook in ogenschouw moet nemen dat sommige spelers één of twee niveaus hoger zijn gaan spelen. De kwaliteiten van de spelers die vertrokken en die gekomen zijn, liggen ook soms op net iets andere vlakken en daar moeten we ook aan wennen.
Tenslotte is het ook een heel ander soort voetbal dat we nu moeten spelen: degradatievoetbal. Ook dat vergt gewenning, ook van de spelers die zijn gebleven…”
“Hoe kom je nou de avond door? Gaat deze wedstrijd nog vaak door je hoofd?”
“Haha, nee ik heb vanavond een vrijgezellenfeestje, dus heel wat anders aan mijn hoofd…”
“Dan wens ik jou bij deze heel veel alcohol toe!”
“Haha! Dank je wel! Haha…”

Lars van Huisstede

Vandaag werd er dus geen Man-of-the-Match gekozen. Maar áls we er een hadden moeten kiezen, dan had Lars zeker één van de voornaamste kandidaten geweest. Ik spreek Lars even in de fysioruimte waar hij me al fietsend te woord wil staan…
“Ik kan me voorstellen dat je na zo’n wedstrijd denkt: ’Nou maar effe geen interview…’”…
“Tja, het is gewoon k*t, maar dit moet ook gewoon gebeuren, hoort er bij, toch?
Ik vind het ook lastig te verklaren waarom het ons elke keer weer zo ‘gebeurt’. Zeker de eerste helft speelden we gewoon met goede energie en maakten we de 1 – 0 en er had ook maar zo twee of drie nul op het bord mogen staan. En dan krijg je er vlak voor rust nog eentje tegen ook. Dat is gewoon balen, zeker op zo’n cruciaal moment! Het lijkt wel of er een soort vloek over ons hangt dat ons dat dan net weer gebeurt. Als we gewoon met 1 – 0 de rust hadden ingegaan, dan staan we er echt heel anders voor…”
“Ik moet zeggen dat ik van jouw spel met name zeer te spreken was… Alle aanvallen die tot enig gevaar leidden, daar was je zo ongeveer wel bij betrokken…”
“Ja, ik vond dat ik het eerste half uur wel redelijk sterk uit de startblokken kwam. Daarna werd het voor mijn gevoel wat minder. Wellicht ook een stukje conditie dat nog even omhoog moet, maar er kwam daarna te weinig uit. Er moet veel meer dreiging uit komen. Ik vind het lastig te verklaren, maar voor mijn gevoel gebeurde mijn acties té laag op het veld en moet dat hogerop gebeuren om die kansen te kunnen creëren. We speelden nu in een iets ander systeem en we zijn gewoon nog zoekende wat het best bij ons past. Daarbij helpt het ook niet dat we veel blessures hebben en daardoor veel wisselingen hebt nog. Er komen echter steeds meer jongens terug en ik denk dat we nu wel weer naar wat vastigheid kunnen gaan bouwen. Ik heb er dan ook echt nog steeds wel vol vertrouwen in! Volgende week er gewoon weer keihard tegenaan, nieuwe week, nieuwe ronde, nieuwe kansen…”
“Huizen promoveerde binnen twee jaar van de eerste klasse naar de derde divisie. Dat is al een fikse stap. Jij maakte die stap in één keer… En dan ben je eigenlijk al meteen toonaangevend…Hoe ervaar jij dat zelf?”
“Ja dat is leuk om te horen! Ik kan nog wel wat meer vastigheid gebruiken en wat meer in mijn spel komen. Ik heb de afgelopen weken natuurlijk wat af-en-aan gespeeld door m’n blessure. Vandaag voelde het echt goed en ik hoop nu in één vaste lijn door te gaan ontwikkelen. Het werkt zeker mee dat dit een hele fijne groep is waar ik met iedereen door één deur kan…
Ik heb ook het idee dat er nog veel meer uit mij te halen valt. Dat is een kwestie van goed doorwerken en met veel trainen de conditie nog wat verder omhoog brengen!”

Apenstaartjes kijk op de zaak

De teleurstelling en de frustraties waren heftig na afloop. De gesprekken en meningen die ik opving logen er niet om. Uiteraard wordt er dan altijd geroepen dat ‘de inzet’ niet deugde. Het is dé dooddoener voor de modale supporter: als ze maar harder hadden gewerkt, dan had het wél gelukt. Ik denk dat dat gewoon niet waar is. De mannen komen druipend van het zweet van het veld af, de koppen getekend door de inspanningen die ze net geleverd hebben, hijgend als postpaarden. Als er juist iets is dat je niet van de mannen kunt zeggen, dan is dat dat het ze aan inzet heeft ontbroken!
Kwaliteit is een andere zaak. De sprong die Huizen sportief heeft gemaakt blijkt toch voor een aantal spelers net iets langer dan hun eigen kwalitatieve polsstok lang is. In tegenstelling tot een letterlijke polsstok, kan die individuele en figuurlijke polsstok gaande het seizoen best nog gaan groeien. Twee seizoenen hebben onze mannen slechts de tijd gehad te wennen aan het niveau van die vierde divisie en nu moeten ze al wéér een niveau hoger aan de bak. Dat is best een opgave. Laten we onze mannen even de tijd gunnen, vijfde van onderen zou over een maand of zeven een meer dan uitstekend resultaat zijn. Daar hebben we nog zesentwintig(!) wedstrijden de tijd voor.
Dat het moeilijk gaat worden staat als een paal boven water. Maar wie ook maar een greintje realiteitsgevoel mee naar de Wolfskamer neemt, die wéét dat, realiseert zich dat en accepteert dat. Die blijft achter de ploeg staan en beseft met welk een zware klus onze mannen bezig zijn. We zijn geen club waar de bomen tot in de hemel groeien, die tienduizenden euro’s voor een speler kan neertellen. Ook daarvoor moet een club de tijd en de gelegenheid krijgen naar dat niveau toe te groeien.
Zolang er leven is is er hoop, It ain’t over ‘till the fat lady sings, het is pas ‘klaar’ als we voor een voldongen feit staan. Maar zover is het nog bij lange na niet. Huizen is altijd een slow starter gebleken en ik houd me maar vast aan het leerproces dat de mannen iedere week weer ondergaan tegen tegenstanders die daar al de nodige stappen in hebben gemaakt… Maar het is een harde leerschool en ze kunnen daarbij dus echt alle steun gebruiken! Laten we ze die dan als club ook zeker geven!