ARC

Vroeg vertrek uit Huizen van een druilerige Wolfskamer. Chauffeur Paul levert ons keurig bij sportpark Zegersloot af waar ons nog wel een kleine wandeling wacht voor we op het ARC-complex belanden. Eerst de inwendige mens maar even de aandacht geven waar die inwendige mens inmiddels om schreeuwt. Een opvallend jeugdige keukenploeg levert me in een gestroomlijnde samenwerking een heerlijk broodje bal. Het kán dus wel, jeugdige vrijwilligers. Na het balletje word ik door een vriendelijke dame naar de ontvangstruimte geleid waar ik me de koffie onder het doornemen van de prachtige presentatiegids van de Alphense Racing Club goed laat smaken.
ARC kent een flink contingent geblesseerden: zeven stuks aangezien Yassin Kaabouni vandaag de ziekenboeg heeft verlaten en weer in de basis kan starten.
Huizen treedt weer aan in de gekende basisformatie met dien verstande dat Kogeldans nog even achter de hand wordt gehouden om niks te forceren. Daarmee kunnen we Helms dus weer in volle glorie bewonderen. Naast Kogeldans nemen Nathaniël Johnson, Hidde van der Veldt, Sebastian van Kammen, Kevin Schaap en reservedoelman Kay Rademaker plaats op de bank.
Ook in Alphen is het geen weer voor depressievelingen en het is dan ook dringen op de knusse tribune van de Racing Club.
Ruben Siereveld, de pupil van de week, heeft een tweede poging nodig voor de bal achter doelman Pabon gewerkt wordt en dan mogen we van arbiter Nurettin Eren los…

Combinaties

De regen maakt het kunstgras snel en Huizen opent gedegen combinerend: heerlijke one-touch-combinaties dwarrelen over het veld, overigens zonder dat daar vooralsnog echte kansen uit voort komen. Een van die fraaie combinaties tussen Sergio Kozjak en Theo Visser voert tot rand zestien, maar ook daar maakt een keurige ARC-tackle een einde aan de snode plannen van onze aanvallers. Maar Huizen oogt als een geoliede machine en met een tevreden gevoel aanschouw ik de verrichtingen van onze mannen.
De combinaties hoe fraai ook, lopen echter allemaal toch een keer spaak – vaak onnodig door onbegrijpelijk slechte passing – en daar profiteert ARC gretig van. Een snelle counter in de vijfde minuut als Tristen Kroeze een lange bal wil onderscheppen, maar afgetroefd wordt door die snelle Kaabouni. Met grote passen stuift hij ons strafschopgebied binnen en haalt verwoestend uit. Doelman Pabon heeft zijn doel echter goed verkleind en met een snelle reflex weet Pabon de bal naar veiliger oorden te dirigeren. De eerste serieuze kans is dus voor ARC! En dat is toch even schrikken, want qua veldspel zag het er daar niet echt naar uit.

Kansen…

Huizen lijkt niet echt onder de indruk van deze kans en combineert er weer lustig op los. ARC probeert voetballend van achteruit op te bouwen en dat gaat dan in de tiende minuut akelig mis als doelman Niels de Vogel zijn pass onderschept ziet door Sergio Kozjak. Paniek en de botte bijl wordt bij ARC achterin tevoorschijn gehaald: ondanks felle protesten de Huizer harde kern op de tribune ziet arbiter Eren er geen strafschop in. Ondanks mijn geel-groene brilletje denk ik dat Eren het daar bij het rechte eind had…
De zeilen bijzetten, de botte bijl, noem het hoe je het noemen wilt, maar ARC had alle moeite zich het hoofd boven water te houden en schuwde ‘het fysiek’ daar niet bij, zoals Frank van den Bosch en minuut later moest ervaren. Het levert Huizen nu dan wel een vrije trap op, een meter of vijf buiten het strafschopgebied. ‘Die gaat in ene!’ gonst het door de ongeruste ARC-aanhangers om me heen. Uiteraard is dat weer een taak voor onze captain Theo Visser en ondanks de solide opgetrokken muur van nerveus naar de geslachtsdelen grijpende ARC’ers weet Visser de bal prachtig richting goal te sturen. De lange doelman De Vogel gaat gestrekt naar de hoek en weet de bal vlak voor de paal buiten het doelvlak te duwen. Het scheelde niet veel en Huizen houdt er een corner aan over. De hoekschop wordt echter simpel verdedigd en opnieuw gaat Tristen Kroeze lichtelijk de mist in. Weer die gevaarlijke nummer 10, Kaabouni, er vandoor. Opnieuw wordt Kroeze gered door zijn teamgenoten die rugdekking gaven, maar mijn gedachten gingen pijnlijk terug naar DHSC uit van vorig seizoen: Kroeze liet voor mijn gevoel veel te veel ruimte aan die rappe Kaabouni. Nu had ik vernomen dat diezelfde Kaabouni onderwerp van de teambespreking was geweest. Mogelijk dat Tristen opdracht had gekregen om hem op deze manier te verdedigen, maar mijn tenen kromden zich in mijn Sketchers en het angstzweet prikte onder mijn nekharen als de bal over ARC’s linkerflank ging!

Doorgaan

Huizen blijft proberen de openingstreffer op haar naam te brengen. In de veertiende minuut zien we hoe een heerlijke dubbele 1-2-combinatie tussen Sergio Kozjak en Remco Helms tot een corner leidt. Deze keer wordt er gekozen voor een wat korte variant en opnieuw lijkt de ARC-defensie het gevaar  te kunnen keren. Via via wordt de bal weer ingebracht en dan staat daar ineens Joshua Lo-Asioe in redelijk vrije en kansrijke positie. Zijn schot is wellicht wat te gehaast en we zien teleurgesteld hoe deze kans naar een achterbal klimt… Maar Huizen blijft doorgaan, druk zetten, zoeken naar de openingen in die hechte ARC-defensie. We kijken naar een wedstrijd die geen moment saai of voorspelbaar is, want ook ARC duikt met enige regelmaat dreigend op voor Pabon. Yassin Kaabouni zet ineens Dailey Groenewegen met een fikse schouderduw opzij en verschaft zich zo vrije doorgang. Oog in oog met Olivier Pabon jaagt hij de bal echter ook wat te gehaast over. Ja, er valt genoeg te beleven daar op sportpark Zegersloot!
Ook Arjan Ouwendijk jaagt even later van dichtbij de bal voorlangs. Weer krijgt Kaabouni veel te veel ruimte en laat een perfecte voorzet los waar echter geen ARC’er iets mee wist aan te vangen. De wedstrijd kan maar zo de ene dan wel de andere kant uitvallen en blijft zo een ongemeen spannende belevenis.

…en nog eens kansen…

Een prachtbal bereikt Theo Visser die helaas een uitermate zwak rollertje produceert dat geen probleem vormt voor doelman De Vogel. Daarbij hadden arbiter Eren en zijn assistent buitenspel geconstateerd, waardoor we Visser deze misser niet echt hoeven aan te rekenen. Het typeerde echter wel de nonchalante manier waarop Huizen met kansen om lijkt te gaan. Want wéér gaat het fout in de ARC-opbouw van achteruit. Wéér verovert Huizen de bal diep op ARC-helft. Eerst is het Kozjak die zijn kans matig tracht te benutten en als de afgeslagen bal bij Vos belandt zoekt ook deze het doel veel te hoog. Een fraaie voorzet van Theo Visser komt goed voor. Frank van den Bosch lijkt de beelden van Bep Bakhuys aandachtig bestudeerd te hebben, want opnieuw werpt onze nijvere middenvelder zich met een snoekduik richting bal. Vanaf een meter of twee voelt hij de bal echter door de haren glijden zonder dat hij de bal de juiste richting weet te geven. Wéér een goede kans die aan Huizen niet besteed is. Dat kan zo niet lang goed gaan: als je zelf niet scoort, dan doet je tegenstander dat wel…
Arjan Ouwendijk gaat er dan bij zitten. Een blessure? Er was niemand in de buurt, maar hij heeft toch de hulp van verzorger Hans Haverkamp nodig voor hij weer verder kan. Ondertussen strikt Jeroen Lamme even snel de veters van doelman Pabon die dat zelf uiteraard nooit voor elkaar krijgt met die grote handschoenen aan.

Bittere pillen

Huizen blijft drukken, op zoek naar de openingstreffer, maar wel steeds slordig in de eindpassing. Een doorbraak van Tristen Kroeze noopt Lars van IJzendoorn een corner weg te geven. Deze wordt weer goed verdedigd door ARC en als Huizen dan toch weer in balbezit komt, leidt zo’n slordige pass ineens tot een uitval en mag Ouwendijk de achterlijn halen. Van daar geeft hij een scherpe voorzet die door twintig spelers gemist lijkt te worden. Nummer eenentwintig heet echter Milan Kuijper en van dichtbij jaagt Kuijper dan toch de openingstreffer tegen de touwen!
Het is een bittere pil die Huizen daar te slikken krijgt: goed spelen, niet scoren en er gewoon een tegen krijgen. Het overkomt ons gewoon té vaak!
De gifbeker is nog niet leeg voor Huizen, want zeven minuten later laat men centraal door miscommunicatie Luuk Slegt er zomaar doorheen lopen. En dan beleven we opnieuw een bittere pil, maar wel een hele mooie… Met chirurgische precisie ‘tilt’ Slegt – die daarmee zijn naam bepaald geen eer aan deed –  de bal over doelman Pabon heen. Een schier onmogelijke lob want er was niet écht veel ruimte tussen Pabon en de goal, maar de bal werd met zoveel gevoel, zoveel finesse getild dat ook onze onvolprezen doelman ineens het nakijken had hoe de bal satijnzacht onder de lat gleed. Een kunststukje een schoonheidsprijs waardig. En dus kijkt Huizen zomaar ineens tegen een 2 – 0 achterstand aan.

Rust

Nadat Theo Visser opnieuw een schitterende bal in de doelmond had gebracht en Joshua Lo-Asioe glijdend de bal niet tot doelpunt had weten te promoveren, gaan we dus met een ontluisterende 2 – 0 achterstand aan de thee na een meer dan enerverende eerste helft die geen minuut verveelde.
‘Je bent er nog niet!’ is dan ook de weinig zelf verzekerde, maar wel terechte conclusie van enkele ARC-supporters voor me. Want hoewel de 2 – 0 duidelijke taal spreekt beleefden we toch nadrukkelijk een eerste helft die maar zo naar beide kanten had kunnen uitvallen met een ruim aanbod aan kansen en mogelijkheden voor beide doelen. De eerlijkheid gebiedt me te constateren dat van beide doelwachters onze Pabon zich het meest had moeten onderscheiden, maar dat lag voor mijn gevoel meer aan het onzorgvuldige en soms wat te ‘makkelijke’ afwerken van onze voorwaartsen dan aan de pure kwaliteit van ARC.
Ook onze anders zo solide defensie liet deze eerste helft akelige steken vallen: tackles waar met name die Kaabouni doorheen liep alsof hij de pupil van de week was, onbegrijpelijke missers en dekkingsfouten. Ook ARC speelde bepaald niet foutloos: zeker achterin werd de opbouw vaak simpel onderbroken en kwamen de beste voorzetten wellicht nog van de ARC-verdedigers. Het kwam de levendigheid van de wedstrijd zonder meer ten goede, maar wat die levendigheid betreft had het aan Huizer kant wel een streepje minder gemogen van mij.
Eigenlijk speelt Huizen voetballend, combinerend één van haar mooiste wedstrijden, maar het kijkt dus wel tegen die hatelijke 2 – 0 achterstand aan.
Alle wissels zijn mee naar binnen. Dat duidt op ferme ingrepen van coach Arnold Klein. Ik kan me er een paar levendig voorstellen…

Wissels

En inderdaad grijpt Klein ongenadig in. Kroeze, Helms en Vos blijven in de kleedkamer achter. Sergae Kogeldans, Hidde van der Veldt en Nathaniël Johnson mogen hun kunsten vertonen en Huizen uit deze vreemde impasse te te trekken.
Veel lijkt dat echter niet aan het spelbeeld te veranderen, want Johnson moet meteen aan de bak als Arjan Ouwendijk er weer tussenuit trekt. Johnson is snel en weet de voorzet er alsnog weg te werken. Een lekker begin voor onze invaller. De weggewerkte voorzet wordt nog wel op de slof genomen door Kaabouni, maar die produceert slechts een ongevaarlijke hobbelbal die naast de goal van Pabon eindigt.
Ook Van der Veldt laat zich zien en is sneller dan zijn directe opponent Ouwendijk. En dat zet hem oog in oog met doelman De Vogel. Toegegeven: de hoek is lastig, maar in plaats van een strakke schuiver kiest Hidde voor een makkelijk te onderscheppen pass breed. En zulks geschiedde dan ook. Huizen ziet daarmee opnieuw een goede kans verloren gaan. ‘Wat missen die gasten een kansen!’ lacht een jeugdige ARC’er achter me… Dat zegt eigenlijk genoeg, denk ik…

Aansluiting

Het is in onze mannen te prijzen dat ze niet bij de pakken neer wensten te gaan zitten en op jacht bleven naar de aansluiting. Theo Visser draait zich net binnen de Alphense zestien vrij en haalt uit. Waar we dit soort situaties in het recente verleden nog wel eens met een spijkerharde inzet in het kruis zagen eindigen, rolt de bal nu futloos richting cornervlag. Het is typerend voor het aanvalsspel dat Huizen vandaag aan de dag legt.
Met een klein uur op de klok doet Luuk Slegt zijn naam dan toch nog eer aan bij het uitverdedigen. Zijn zwakke pass wordt onderschept en dan is daar ineens de vrijstaande Joshua Lo-Asioe die de kalmte en de rust bewaart om de bal keurig langs doelman De Vogel te schuiven. 2 – 1 en Huizen heeft eindelijk de aansluitingstreffer waar het zo nadrukkelijk naar op zoek was!
Coach Mark Evers van ARC grijpt meteen in: Kaabouni en Milan Kuijper worden naar de kant gehaald ten faveure van Boyd Baatje en Donny van der Neut.
Huizen gaat verder op jacht naar minimaal een punt dat het gezien het wedstrijdbeeld zeker verdient: Dailey Groenewegen bereikt Sergio Kozjak die op zijn beurt een heerlijke dieptepass op Hidde van der Veldt aflevert. Lars van IJzendoorn is echter attent en weet ten koste van een uitbal verder gevaar voor ARC te voorkomen.
Opnieuw een lange combinatie brengt Theo Visser in schietpositie. Deze keer dwingt hij doelman Niels de Vogel wél tot een knappe redding. Er volgt een corner die goed voorkomt. Doelman De Vogel grabbelt en de bal valt binnen: 2 – 2 en Huizen krijgt dan toch loon naar werken! Maar dan zien we tot Huizer ontzetting dat de vlag omhoog is. Op de tribune vermoed ik hinderen van de doelman of zo, maar achteraf zou ik vernemen dat er buitenspel geconstateerd was. Hoogst onwaarschijnlijk vanaf mijn positie, gezien het grote aantal mensen dat zich óp de ARC doellijn bevond. Aangezien ik het niet met zekerheid kon constateren geef ik ook hier arbiter Eren het voordeel van de twijfel. Maar die twijfel was er dus wel degelijk!

Slotfase

Ook Luuk Samsom wordt door coach Evers naar de kant gehaald en Derek Prins mag zijn bijdragen gaan leveren om zich Huizen van het lijf te houden. Opnieuw een kans voor ARC als Huib Oversloot een venijnig schot aflevert dat Pabon moet wegboksen. De rebound wordt haastig over gejaagd door invaller Donny van der Neut.
Huizen blijft aandringen, maar slordigheden blijven de grote spelbreker voor onze mannen. Boyd Baatje krijgt dan toch een gele prent voorgehouden door Eren als hij Johnson torpedeert.
Sebastian van Kammen komt dan Sergio Kozjak vervangen. Klein gooit het een en ander om om deze slotfase alsnog naar zich toe te trekken. Huizen moet wel wat meer ruimte prijsgeven in haar jacht op de gelijkmaker en Olivier Pabon zit er dan goed tussen als een uitbraak van Van der Neut tot een scherpe voorzet leidt. Waar Pabon bij de eerste treffer geen antwoord had op een dergelijke schuiver is heeft hij nu de perfect reactie paraat.
Niek Ossevoort wordt ook de wei in gestuurd. Huib Oversloot mag de douches op gaan zoeken. Het is buigen of barsten voor de mannen van Mark Evers. Een voorzet van Johnson wordt net voor dat de bal het hoofd van Frank van den Bosch bereikt door de ARC-defensie geruimd. Diezelfde Van den Bosch pakt opnieuw een onnodige gele kaart als hij wat al te demonstratief zijn ongenoegen uit over het feit dat hij een vrije trap tégen in plaats van vóór krijgt. Dat zijn er dus al weer twee, Frank… Visser lanceert Hidde van der Veldt die vanaf de achterlijn een makkelijk te verwerken voorzet geeft die dan ook probleemloos weggevangen wordt door doelman De Vogel.
Kevin Schaap komt dan zes minuten voor tijd de geagiteerde Frank van den Bosch vervangen, Schaap die een weinig overtuigende inzet los laat die gevaarloos voorlangs hobbelt. Langzaam maar zeker dooft het geloof in het spel van Huizen. Een kopballetje van Kogeldans weet De Vogel niet te verontrusten en terwijl het ARC-publiek al minutenlang om het eindsignaal smeekt besluit arbiter Eren dan eindelijk toch dat het genoeg is geweest voor vandaag en lijdt Huizen een volstrekt onnodige nederlaag na een enerverende en op zich goede wedstrijd…

Arnold Klein

Het duurt akelig lang voor onze coach zich in de catacomben laat zien. Blijkbaar veel te bespreken met de mannen. Geen geschreeuwde verwijten of kletterende voetbalschoenen dringen tot ons wachtenden door. Wellicht overstemd door de boombox van het feestvierende ARC dat luidkeels iets van een clublied inzette.
“In de serie ‘Krankzinnige wedstrijden’ was dit de aflevering ARC – Huizen,” open ik als Klein zich dan eindelijk vertoont. “Als wij met 1 – 3 hadden gewonnen, dan had ARC niets mogen zeggen, als ARC met 3 – 1 had gewonnen hadden wij niets mogen zeggen…”
“Tja, het was vanaf de eerste minuut duidelijk dat zowel ARC als wij gewoon wilden ‘voetballen’. Nadat aanvankelijk de kat wat door beide ploegen uit de boom was gekeken, konden wij aan de bal heel makkelijk voetballen. Alleen ontbrak de ‘over mijn lijk’ mentaliteit om tot scoren te komen, waardoor we dat ‘vergeten’ zijn de eerste helft.”
“Ik miste vooral ook achterin die ‘over mijn lijk’ mentaliteit…”
“Ja, over de gehele eerste helft vond ik dat we wel ‘leuk voetbalden’, maar miste ik die echte wil om te winnen instelling. Daardoor kon ARC gevaarlijk worden vanuit de omschakeling. We grepen niet scherp genoeg in op de bal om hun counter eruit te halen. Die nummer tien van hen zette meteen als eerste wapenfeit zowel Tristen Kroeze als Jeroen Lamme te kijk. Dan moet je als ploeg in staat zijn om Tristen te ondersteunen, dan wel dat Tristen duels moet gaan winnen. Ook die eerste goal: iemand loopt heel simpel uit de rug van onze verdediger weg en staan we positioneel gewoon niet goed. Ook bij de tweede goal liep die man gewoon uit de rug weg na een miscommunicatie tussen Dailey Groenewegen en Dennis Lamme, waardoor je zomaar op een 2 – 0 achterstand komt te staan. Daarvoor hadden we twee of drie goede kansen laten liggen waarmee je gewoon minimaal één goal had moeten maken. Sergio Kozjak kwam in principe voor een open goal uit en wacht te lang, Frank van den Bosch komt op de zestienmeter vrij en als hij die bal gewoon even aanneemt voor hij schiet, Timo Vos komt voor een open goal vrij als hij wat rustiger voor de goal is, dan had dat er ook maar zo een kunnen zijn. En dan heb ik het nog alleen maar over de fase tussen de twintigste en de vijfendertigste minuut waarbij we dus gewoon zelf op voorsprong hadden moeten komen. Dat doen we dan niet en dus sta je met 2 – 0 achter in de kleedkamer met rust…”
“Voetballend gezien kunnen we vreemd genoeg toch wel terugkijken op een van de betere helften van Huizen…”
“Nou ja, we zijn heel frivool begonnen in de competitie, de laatste weken hebben we een iets andere manier van voetballen betracht om tot een beter resultaat te komen. Ik vond ons de eerste helft aan de bal zeer goed spelen, maar ontbrak het dus aan die ‘over mijn lijk’ mentaliteit. Door slordigheid en een gebrek aan alertheid kom je dan toch 2 – 0 achter. En dat is gewoon onze eigen fout geweest…”
“Conclusie: toch weer een onnodig puntverlies…”
“Uiteindelijk als je kijkt naar het veldspel van de eerste helft en die periode tussen de twintigste en de vijfendertigste minuut, dan is het een knullige nederlaag, ja. Daarom vond ik dat we de tweede helft ‘iets’ moesten gaan doen. Ik zat te dubben: we speelden een goede eerste helft, maar we misten net dat stukje goede agressiviteit. Niet dat het veldspel daar echt veel beter van werd, sterker nog: ik vond het veldspel de eerste heft gewoon een stuk beter. Dat kwam ook omdat ARC wat meer achter de bal ging lopen, waardoor er minder ruimtes kwamen. Daar wisten wij niet de juiste veldbezetting tegenover te stellen waardoor we een tegenstander niet kapot konden spelen zoals we wilden. We kregen desondanks toch nog een aantal goede mogelijkheden, maar de laatste twintig minuten vond ik ons te onrustig voetballen.”
“Was dat het onderwerp van gesprek na afloop? Je bleef opmerkelijk lang in de kleedkamer…”
“Ja, dit zijn wedstrijdmomenten waarbij ik A: naar mezelf moet kijken en B: naar de groep moet kijken waar we ons met name de eerste helft tekort hebben gedaan en waarom we de tweede helft nou niet meer hebben kunnen brengen in het laatste deel van de wedstrijd. Dan vind ik dat we in een open gesprek met elkaar moeten gaan om te bepalen waar onze Achilleshiel zit. Dan moet ik niet alleen naar de spelers kijken, maar zeker ook naar mezelf om zo met z’n alleen een stap verder te komen en dit soort wedstrijden waarin het allemaal net niet meezit toch over de streep te kunnen trekken. Het gesprek gaf in ieder geval wel duidelijkheid voor iedereen, dus daar kunnen we wel wat mee.”

Joshua Lo-Asioe

“Wat een gekke wedstrijd,” houd ik DJ Joshy voor.
“Ja, het was inderdaad een hele gekke wedstrijd,” beaamt onze scorende middenvelder. “We speelden een goede eerste helft met drie forse kansen. Als je die maakt is het natuurlijk een heel andere wedstijd dan wat we nu beleefd hebben. Maar goed: je maakt ze uiteindelijk niet en laat hen eigenlijk in leven, waarna ze er twee maken en het voor ons een hele zware middag wordt.”
“Ik geloof niet dat we dit seizoen al een keer met rust met 2 – 0 achter hebben gestaan, maar toch vond ik ons een van onze betere helften spelen…”
“Ja, inderdaad: we speelden gewoon een goede eerste helft. Maar het ontbrak aan scherpte in de laatste fase…”
“De tweede helft laat jij toch even zien hoe simpel scoren eigenlijk kan zijn: even kijken, bal in de hoek, klaar!”
“Ja, maar sommige kansen zijn natuurlijk makkelijker dan andere. Gelukkig maak ik hem nu wel, maar straks maken de anderen ook dit soort kansen wel. Het is niet de schuld van de jongens die de kansen hebben gemist dat we hier met lege handen staan, zeker niet! Het is een collectief falen: je wint met z’n allen en je verliest ook met z’n allen. We wilden deze wedstrijd echt het maximale er wel uit halen door deze gewoon te winnen, maar dit soort wedstrijden zit er gedurende een seizoen gewoon tussen. Gelukkig is het seizoen nog lang, we hebben nog een wedstrijd of twintig denk ik…”
“Ik vind dat je je daar niet achter mag verschuilen!”
“Nee, nee, nee, zeker niet!”
“Als ik naar onze verliespunten kijk dan kan ik er niet één opnoemen die ik volkomen terecht vond. We hadden nu gewoon eenzaam aan kop kunnen staan…”
“Het was inderdaad niet nodig, nee. Zeker niet als je kijkt naar de kansen die we in die wedstrijden nog hebben laten liggen. Ook vandaag: doordat wij niet scoren gaan zij er in geloven en gaat dat publiek er achter staan en dan ja… Dan wordt het toch een hele zware middag… Maar we moeten gewoon verder, keihard trainen en volgende week weer ons stinkende best doen… Ook vandaag wilden we allemaal ‘volle bak’ gaan. We zijn niet voor niks een soort ‘familie’ en ik denk dat we altijd 100% voor elkaar door het vuur gaan, alleen was het vandaag ‘net niet’…”

Nathaniël Johnson

Ik vond dat Nathaniël sterk inviel. “Nou, dank je wel,” klinkt het bescheiden als ik hem complimenteer met een sterke invalbeurt. “Ik vind wel dat ik zelf nog iets méér in me heb zitten, ik had de bal meer moeten geven en kunnen geven. Het is alleen altijd toch even wennen als je er in zo’n wedstrijd in komt, altijd even je draai vinden. Maar ik voel dat er wat mij betreft nog meer in zit.”
“We staan met 2 – 0 achter na een eerste helft waarin we echt niet slecht spelen. Dan kon jij erin en merk ik toch dat er iets meer ‘drive’ in de ploeg komt. Ook de samenwerking met Hidde van der Veldt liep wel lekker volgens mij…”
“Klopt! Zoals ik al aangaf is het altijd lastig om in te moeten vallen, maar ik had wel het gevoel dat ik iets kon ‘brengen’. De eerste helft ging het ook zeker niet slecht, hoor. We hadden heel veel kansen en toch moesten we door die goals achter de feiten aanlopen. Het was absoluut een onnodige nederlaag. Ik vond ons echt wel de betere ploeg. Maar als je zelf niet scoort dan gaat ie er meestal aan de andere kant wél in…”
“Heb je het naar je zin bij Huizen?”
“Ja, zeker! Ik heb het zeker naar mijn zin! Ik ben een beetje moeizaam begonnen met wat blessures waardoor ik steeds weer vanaf ‘nul’ moest beginnen. Ik had daardoor een achterstand qua fitheid. We hebben een leuk team, de jongens nemen je mee, dus ik heb het nog zeker wel naar mijn zin…”
“Je kwam hier toch heen met het idee om voor een basisplek te gaan…”
“Ja, absoluut! Natuurlijk raakte ik wel een beetje teleurgesteld, want ik kwam natuurlijk om hier heel veel minuten te maken. Dat gebeurt dan niet en dan is het gewoon aan mij om die knop om te zetten en te blijven gaan. Ik moet me gewoon bewijzen in de momenten dat ik in mag vallen. Het is aan mezelf om gewoon door te gaan en zeker mijn koppie niet te laten hangen. Je stelt jezelf altijd op, zeggen ze…”