Scherpenzeel

Een tegenstander die we nog kennen uit het nabije verleden toen we ook al tegen deze vereniging oefenden. Na een moeizaam begin trok Huizen toen een 1 – 4 overwinning over de streep. Maar Scherpenzeel staat me nog helder bij als een lastige ploeg om tegen te voetballen.
Na een hete zomerse dag is het inmiddels wel lekker afgekoeld, al houdt het veld toch wel wat van die warmte van de dag vast. Het is net een accu wat dat betreft. Maar verder is het lekker voetballen, denk ik.
Op de tribune tref ik een goed deel van de selectie aan: Olivier Pabon, Dailey Groenewegen, Lars van Huisstede, Tim Boterenbrood, Justen Kuiper. Spelers, waarvan ik er toch wel een aantal in de basis verwacht voor dit seizoen. Van volle oorlogssterkte is dan ook nog geen sprake bij Huizen en dat is zo’n anderhalve week voor de start van de competitie bepaald niet iets waar ik vrolijk van word.
Onder de bezielende leiding van onze ‘huisfluiter’ Adriaan Bax gaan we dan van start…

Lastig

Scherpenzeel laat geen ruimte voor twijfel: die zijn hierheen gekomen om ‘zaken te doen’. De sterke spits Tristan Wallet geeft letterlijk een schot voor de boeg en neemt doelman Kay Rademaker onder vuur. Rademaker heeft zichtbaar moeite met het schot dat vlak voor hem een verraderlijke stuit maakt, maar Rademaker blijft in tweede instantie de situatie keurig meester.
Bij Huizen zien we op de flank de dartele Wessel Biljardt die van achteruit steun krijgt van de deze keer op rechts spelende Artuur Zutterman. Het lijkt vooralsnog een lekker lopend duo dat elkaar goed leek aan te voelen. Opmerkelijk omdat Zutterman dus meestal aan de andere kant van het veld opereert waar Klein nu talent Elijah Kruize heeft geposteerd.
Ondanks ons lekker voetballende duo Zutterman/Biljardt is het toch Scherpenzeel dat het meest in de bus blaast: een fraaie combinatie bereikt die andere sterke en van Sparta Nijkerk overgenomen spits Frank Heus. Een door de wol geverfde speler met een lijst clubs zo lang als mijn arm. Heus jaagt de bal opnieuw hard en diagonaal richting de goal van Rademaker en deze keer geen onzekerheid bij onze doelman die de bal met een fraaie safe de doorgang tot het doelvlak ontzegt. Een minuut later mag Pernelly Bya vrij inkoppen. De bal gaat maar rakelings over de goal van Rademaker. Maar hoe kon deze man zó vrij komen te staan?
Inmiddels deelt Scherpenzeel de lakens uit op sportpark De Wolfskamer. En dat is best even slikken. Ook twee keer slikken als doelman Rademaker wat onzeker oogt bij terugspeelballen en minder tijd krijgt dan hij graag had willen nemen voor zijn spelhervattingen. Het gaat gelukkig (maar net) goed, maar het kriebelt wel een beetje daar in de maagstreek…

Nog steeds lastig

Dan gaat onze ‘Turbo Timo’ Vos er over de flank vandoor. Zijn snelheid is indrukwekkend, want ik kan toch niet stellen dat zijn tegenstander een trage vent was. De bal komt an sich goed voor, maar is net een fractie te hoog voor de gretige Biljardt die de bal op de borst wil controleren, maar de bal meer op de kin krijgt dan op de borst. Daarmee duurt het te lang voor Biljardt de bal zo onder controle krijgt dat er iets mee gedaan kan worden dat wellicht tot een treffer zou kunnen leiden en de kans gaat dan ook verloren.
Ik probeer Timo er vaak toe te bewegen meer te schieten. Timo heeft een indrukwekkende dreun in de machtige dijen. In de twintigste minuut probeert hij dat dan inderdaad, maar helaas van iets te ver en met iets te weinig kracht, waardoor de schuiver geen probleem oplevert voor doelman Lars Molenaar. Laat ik die maar even noemen, want ik vrees dat de brave doelman er vooral bij stond omdat er ook elf Scherpenzelers in het veld dienden te staan. Huizen zou helaas verzuimen het een welbestede avond voor die eenzame doelwachter te maken en maakte door haar krachteloosheid Molenaar tot een figurant in dit eenzijdig verlopende duel.

Het blijft lastig

Minuutjes maken is vooralsnog het devies bij Huizen. Het spelen van een oefenwedstrijd is nou eenmaal uitdagender dan rondjes lopen om het sportpark. Daarbij is de belasting voor de spelers in een wedstrijd heel anders dan in een duurloopje. En dus trekt Klein na een half uur een flink contingent wissels van de bank. Eens zien of die wat kentering in deze wedstrijd kunnen brengen. Voortvarend beginnen de nieuwelingen te draven, maar om nou te zeggen dat er sprake is van die inmiddels toch wel zeer gewenste kentering? Nou nee…
Helaas moet Wessel Biljardt zich al snel na dat wisselmoment laten vervangen met een – naar het zich laat aanzien – spierblessure. Gelukkig niet die oude blessure die hem al een seizoen aan de kant hield. Sterkte Wessel en dat je maar spoedig mag herstellen! Jongeling Mick Bakker komt gretig voor hem het veld in. Jong, druistig, enthousiast, talentvol, maar ook dartel en speels. Hoewel ik zeker met plezier naar de verrichtingen van onze jongeling keek, zag ik toch ook dat hij nog te veel van een junior in zijn spel legt. Wat in de A-junioren nog een succesvolle actie oplevert, leidt hier helaas balverlies op. Leermomentjes voor ons talent. Ook fysiek moet er nog het een en ander gebeuren voor Mick zich staande zal kunnen houden in het seniorengeweld, maar het ‘talent’ is er zeker!
Artuur Zutterman moet zich dan tot het uiterste inspannen om een gevaarlijke situatie in het eigen strafschopgebied te klaren. Ook defensief stond Zutterman nadrukkelijk zijn mannetje.
Ook Adil Haian stort zich even later dapper voor een inzet van Frank Heus en weet met gevaar voor lijf en leden de openingstreffer te voorkomen. Huizen wankelt…

Té lastig

De rust lijkt met een moeizame 0 – 0 aanstaande, als Huizen dan toch moet zwichten voor de druk van Scherpenzeel. Een voorzet komt keurig op het hoofd van Frank Heus die genadeloos knikt en de bal achter de kansloze Rademaker laat spatten. 0 – 1 en dat is geheel in overeenstemming met het spelbeeld dat we nu al drieënveertig minuten aan ons voorgeschoteld hebben gekregen.
(De site van Scherpenzeel vermeldt Pernelly Biya als doelpuntenmaker, dus ik neem aan dat dat dan toch de doelpuntenmaker geweest is…)
Nadat Timo Vos er nog een keer een geweldige spurt uit had gegooid en een voorzet had afgeleverd waar helaas alleen de mannen uit Scherpenzeel iets mee aan kon vangen, gaan we dus toch de rust in met een 0 – 1 achterstand. Niet onoverkomelijk, maar dan moeten er in het veld toch echt behoorlijk wat bakens verzet gaan worden, want wéér kan ik niet stellen dat ik erg vrolijk word van hetgeen ik op het veld zie gebeuren. Te veel gaat er mis, er is te veel onwennigheid en het fraaie positiespel dat Huizen vaak zo kenmerkte zie ik totaal niet terug, waardoor het aanvalsspel ‘steriel’ en kansloos oogt.
Natuurlijk realiseer ik me terdege dat hier de beoogde ‘basis’ nog niet in het veld staat, maar dat neemt niet weg dat ik toch ook van déze elf iets meer verwacht dan wat ze ons deze eerste drie kwartier hebben laten zien.
Van tegenstanders uit de tweede divisie kan je nog als excuus aanvoeren dat die al verder in de voorbereiding zijn, maar dat gaat voor vierde divisionist Scherpenzeel natuurlijk niet op.
Maar goed: er resten nog eens drie kwartier voetbal om er nog wat van te maken en één goaltje verschil is geen onneembare hobbel. Stonden we immers twee jaar gelden ook niet eerst achter tegen de Scherpenzelers?

Toch weer lastig

Twee sterk gewijzigde ploegen beginnen aan die tweede helft. En we zijn met die twee gewijzigde ploegen amper drie minuten bezig of vanaf de rand van het strafschopgebied haalt Timo Jochemsen uit voor een zuiver geplaatst schot dat in de uiterste hoek te machtig is voor doelman Brent van Bockel, die zojuist de plek onder de lat van Kay Rademaker heeft overgenomen. Geen lekker begin voor deze jonge doelman.
Ook bij Scherpenzeel een andere doelman: Stef Brummel. Hij had zo de spullen van Lars Molenaar over kunnen nemen, want op Markplaats zou ik er zeker ‘Nauwelijks gebruikt’ bij geplaatst hebben.
Huizen probeert het wel. Na een klein uur dan eindelijk weer eens een aanval die ergens op lijkt: Al Mahdi rondt de aanval af met een kopbal die helaas vanuit een lastige positie in het zijnet eindigt.
Een vrije trap van een meter of twintig is kort daarop weer een prooi voor de verder wat onzichtbaar spelende Theo Visser. Zijn voortreffelijke trap bezorgt Brummel best even wat hoofdbrekens. Hij moet zich volledig strekken om de bal onder de lat weg te kunnen werken. De corner die dat oplevert, wordt echter zonder noemenswaardige problemen verwerkt door de Scherpenzeler defensie.
Opnieuw fors wisselen op het hele uur en ook trainer Koen Jansen van Scherpenzeel slaat een nieuw blik invallers aan. Over het algemeen werken zoveel wissels het spelpeil niet echt positief in de hand, maar op dit moment doet iedere verandering voor Huizen in ieder geval de hoop opvlammen dat er dan toch wat bakens verzet zullen gaan worden…

Had ik al gezegd dat het een lastige wedstrijd was?

En inderdaad zien we dat er met het inbrengen van Nabil Harchaoui wat meer elan in het spel van Huizen komt. De snelle buitenspeler jaagt fel af en is niet te beroerd ‘vuile meters’ te maken. Een lichtpuntje! Huizen leeft daardoor inderdaad iets op. Toch is het opnieuw Scherpenzeel dat ongenadig toeslaat: Met een fraai opgezette combinatie door het midden wordt spits Olivier Pilon vrij voor Brent van Bockel gezet en die laat onze arme doelman geen schijn van kans: 0 – 3 en dat doet toch een beetje zeer…
Drie minuten later opnieuw een heerlijke steekbal en opnieuw ziet Van Bockel zich één-op-één geplaatst met een Scherpenzeler aanvaller. Bryan Burgerhout ziet het gaatje tussen de benen van onze doelman die dapper zijn goal verkleint en Burgerhout weet dat gaatje vervolgens feilloos te vinden: 0 – 4… En dat doet best pijn bij de Huizer aanhang, van wie een aantal inmiddels al enige tijd meer aandacht voor de Olympische spelen op de diverse telefoons had dan voor wat er op het veld gebeurde…
De wedstrijd is uiteraard al lang en breed gelopen met die 0 – 4, als Pilon opnieuw voor Van Bockel opduikt en hem andermaal kansloos laat. Maar deze keer krijgt onze doelman de hulp van de linkerpaal (voor de kijkers rechts). Van Bockel laat nog even zien dat hij best een leuk potje kan keepen op een inzet van Jur Rebergen en dan verlost Adriaan Bax Huizen gelukkig uit haar lijden…
Het was een lastig avondje oefenen. Maar dat had ik geloof ik al gezegd…

Arnold Klein

“Stel: je zou vandaag het verslag van de wedstrijd moeten schrijven. Wat zou voor vandaag jouw ‘kernwoord’ worden?”
Daar moet Klein even goed over nadenken. “Leerzaam!” verklaart hij dan stellig.
“Ik ben toch wel een beetje geschr…” wil ik vervolgen, maar dan onderbreekt Klein mijn gesomber, want hij voelt ook wel aan dat ik hier niet in juichstemming sta te praten.
“Nee, we moeten nu niet negatief worden. We hebben het er elk jaar over in de voorbereiding: vorig seizoen hebben we een voorbereiding gehad waarbij we bijna alles verloren hebben en in de competitie stónden we er. Je moet goed bekijken welke perspectieven we hebben met veel nieuwe spelers die we ook op andere posities moeten laten spelen. We zijn gewoon zoekende waar we simpel gezegd tegen DVS’33 mee zullen gaan starten. Met elke elf we kunnen starten heeft vooral ook te maken met fitheid. We missen nu nog een aantal spelers dat met blessures kampt. Van een aantal daarvan weet ik ook niet of we ze klaar hebben om die eerste wedstrijd van de competitie in te kunnen zetten. En dus moet je nú kijken wie je wel en wie je niet kunt gebruiken om die plekken op te vullen. Dat is het leerzame van deze wedstrijd om te zien wat er vanavond is gebeurd…”
“Jij werkt vier keer in de week met die mannen en ik heb er alle vertrouwen in dat je wéét waar je mee bezig bent, maar als supporter, leek en toeschouwer is die 0 – 4 toch wel even slikken tegen een vierde divisionist. Ik verwacht niet dat Scherpenzeel al veel verder dan Huizen in de voorbereiding zit…”
“Nee, maar Scherpenzeel heeft vorig seizoen gewoon meegedaan om de titel. Ze hadden al een hele goede groep en hebben ook nog het nodige aan versterkingen gehaald. Ze hebben daar ook iets meer mogelijkheden om spelers te halen dan wij. En wat ik ook al aangaf: een aantal spelers dat ons spelletje gewend is, hebben we nog niet tot onze beschikking. Daardoor zag je meer samenhang bij Schepenzeel dan bij Huizen. We zullen spelers gedoseerd moeten brengen om te zien A: hoe we ze fit moeten krijgen en B: ze niet geblesseerd laten raken. Dat maakt het een hele lastige voorbereiding omdat je intensiteit moet bieden, maar ook weer niet te veel. Dan krijg je dus dit soort wedstrijden waarin je spelers op heel ander posities moet laten spelen… Je ziet het aan Wessel Biljardt: die probeerden we al voorzichtig te brengen en toch moet ie er af met een lichte spierblessure. Idem dito voor Lars van Huisstede. Die blessures worden mede veroorzaakt door deze ondergrond, het slechte veld waarop we spelen. Voor nieuwe spelers is dat best even wennen, die hebben daar moeite mee. En waar je vorig seizoen maar twee of drie nieuwe spelers aan je selectie hoefde toe te voegen, hebben we er nu acht en daar moeten we dus heel gedoseerd mee omgaan…
Maar goed: laten we wel wezen: je wilt nooit met 0 – 4 verliezen! Maar in een voorbereiding als deze kijk ik eigenlijk niet naar de uitslagen en zijn de factoren die ik je eerder schetste belangrijker: conditie opbouwen en heel houden, kijken wat voor voetbalvlees we in onze kuip hebben. En ik heb vandaag ook een aantal dingen gezien waarvan je kunt zeggen ‘daar kunnen we mee verder!’
Dat soort dingen is wat wij als staf moeten zien. Wat supporters, pers, van een wedstijd vinden, dat is allemaal prima, maar daar kopen we niet zoveel voor. Je hebt gezien wat er naast je op de tribune zat, dan weet je ook waar ‘m een stuk van dat verschil in zat!”
“Op weg naar DVS’33… In hoeverre heb je je basis al in je hoofd op een rijtje?”
“Nou, we krijgen niet echt een makkelijke competitiestart! Daarom vind ik ook niet dat we vanuit een wedstrijd van vandaag met de koppies naar beneden naar Ermelo af moeten reizen. We zijn gewoon nog in een opbouwende fase en we missen gewoon nog te veel spelers waarmee je die opbouw voort kunt zetten! Je kunt dan wel een basis in je hoofd hebben, alleen ben je dus volledig afhankelijk van wie er kunnen spelen straks. Daar heb ik pas donderdagavond voor DVS’33 een antwoord op.”
“Ik vond Elijah Kruize één van de lichtpuntjes die ik vandaag ook zag…”
“Ja, hij is tegen AFC op het middenveld begonnen, vandaag heeft hij even back gespeeld. Een hele sierlijke voetballer met een sterke body. Verdedigend kan er nog wel een tandje bij, maar ga er maar aanstaan als je ineens verdedigende middenvelder en back moet gaan spelen. Maar hij was gewoon goed aan de bal…”
“Ja, een speler die best wat laat zien…”
“Dat laatste moet je zien vast te houden! Dat is ook zo belangrijk voor de spelers. De spelers zijn ook teleurgesteld met dit resultaat. Die weten ook wel waar het er hier en daar aan schort. Het heeft geen enkele zin om daar in te blijven hangen. We moeten vooruit kijken, hier van leren wat we de volgende keer beter moeten gaan doen. Zaterdag moeten we gewoon weer kijken wie we dan weer kunnen gaan gebruiken voor de wedstrijd. Dat is gewoon de vervelende consequentie van een korte voorbereiding…”
“Je hebt wel eens aangegeven dat je van de hele spelersgroep wilt eisen dat ze er vanaf dag één bij zijn. Ik meen te constateren dat dat ook dit jaar niet gelukt is…”
“Vorig seizoen lukte dat eigenlijk wél. Voor dit seizoen hadden we in februari al een programma opgesteld wanneer we met de trainingen zouden gaan beginnen, waarbij we in juni al twee weken met de nieuwe groep aan de slag zouden gaan. Maar doordat we nacompetitie moesten spelen gooide dat roet in het eten voor onze voorbereiding en zijn we niet al in juni gaan trainen. Dus die fase hadden we al niet. Eigenlijk zouden we voor de vierde divisie pas 22 juli starten en daar hebben heel veel spelers gewoon rekening mee gehouden qua vakantieplanning. Dan moet je onverhoopt toch een week eerder aan de slag en dan is het logisch dat er spelers ontbreken. Daarbij vind ik dat we wel erg vroeg weer moeten beginnen: er zijn spelers die pas vakantie krijgen als de competitie al bijna begonnen is! Maar die extra weken nacompetitie heeft eigenlijk gewoon ons hele trainingsprogramma in de war gegooid.”

Elijah Kruize

Ik had zijn komst niet opgemerkt, tot hij er ineens tussen stond: Elijah Kruize, een goedlachse vriendelijk jonge knul die me op het veld best kon bekoren.
“Waar kom jij zo ineens vandaan?” overval ik hem in de catacomben als hij bezweet van het veld komt.
“Ik woon in Almere en heb na Waterwijk nog een paar jaartjes bij FC Utrecht gespeeld,” legt hij me bereidwillig uit. “De laatste dag voor de deadline ben ik naar Huizen gekomen. Ik zou oorspronkelijk bij Onder23 gaan spelen, maar ik mocht wel met de voorbereiding van het eerste meedoen zodat ik kon laten zien wat ik in me heb. Dat ging eigenlijk best wel goed en dus mocht ik aansluiten bij de selectie.”
“Ik vond je fel, snel, goed aan de bal… Een van de weinige lichtpuntjes van vandaag…”
“Ah, dank u wel! Ja, ik probeer gewoon altijd gewoon mijn best te doen en het beste uit mezelf te halen voor het team.
Ik kende een paar spelers die hier al spelen. Zij hebben me aangeraden eens te komen kijken en toen heb ik ook een keertje mee mogen trainen. Ze gaven ook aan dat dit een mooie stap zou kunnen zijn voor mij om te zien of ik het seniorenvoetbal al aan zou kunnen, en dat bevalt me uitstekend. Ik ben net negentien geworden, dus ik hoop dat er inderdaad nog behoorlijk wat rek in mijn spel zit!”

Apenstaartjes kijk op de zaak

Ik zou mijn geloofwaardigheid ernstig te grabbel gooien als ik zou stellen dat ik als een tevreden toeschouwer de Wolfskamer had verlaten. Ik ben het echter ook zonder meer met Klein eens dat onze selectie nog bij lange na niet op volle oorlogssterkte is en dat er nog een hoop moet gebeuren voor we klaar zijn voor de start van de competitie.
Ik puzzel zelf ook wel eens met welke basis ik tegen DVS’33 aan de start zou willen verschijnen en ik moet bekennen dat ik er eigenlijk totaal niet uitkom. Van een aantal spelers heb ik eigenlijk nog te weinig kunnen zien om er een oordeel over te vellen. Van een Lars van Huisstede heb ik op basis van de verhalen die ik van oud teamgenoten over hem hoorde, best wel hoge verwachtingen. Maar vooralsnog zie ik hem vooral op de tribune zitten. Ook de speler die wat mij betreft vorig seizoen de titel ‘Speler van het jaar’ verdiende, Dailey Groenewegen, zie ik nog alleen maar vrolijk lachend tussen het publiek plaatsnemen.
Zoals een oude alchemist zijn kruiden roert, zo mengt Klein zijn spelers en hoopt zo de gouden samenstelling te vinden. Daarvoor is het noodzakelijk spelers te testen, uit te proberen, ook op andere plekken dan die spelers gewoon zijn. En dat maakt het spel vaak rommelig, onwennig en onverzorgd.
De tijdnood jaagt me echter toch ook wel wat zorgelijke rimpels over het voorhoofd: heeft Klein tijd genoeg om niet alleen te testen, maar ook om de patronen in te kunnen slijpen die er vandaag zo nadrukkelijk in ons spel ontbraken?
De tijd zal het moeten gaan leren, waarbij DVS’33 wellicht een eerste indicatie is waar we op dit niveau staan, maar wel in het volle besef dat het verloop van de competitie nog alle gelegenheid biedt voor deze nieuwe selectie om verder te groeien naar een volwaardig derde divisionist.
Laten we vooral reëel blijven: we gaan dit jaar niet voor promotie. Directe handhaving is dan gewoon een realistische doelstelling en is een kwestie van hard werken en puntjes sprokkelen. Keihard knokken voor iedere meter, alles uit de kast voor ieder puntje. We moeten ons gewoon realiseren dat we een zwaar jaar tegemoet gaan. En dat is na een succesjaar best wel weer even wennen…