Hitchcock

Hoe spannend wil je het slot van de competitie hebben? Nou, ik moet bekennen dat ik deze week nog wel eens met enige weemoed terug heb gedacht aan dat prachtige seizoen toen we gewoon ‘lekker rustig’ zesde werden…
Huizen laat het dus toch aankomen op die bloedstollende laatste speeldag tegen Ajax. Al drie weken heb ik nu met een steen op de maag in de rondte gelopen en ik kan inmiddels geen voetbal meer zien! Toch vanmiddag nog en als het tegen zit ook de nacompetitie nog…
Zes uur is die laatste speelronde gepland om ook alle zondagverenigingen de kans te geven hun volledige selecties op het veld te krijgen. Het blijft een beetje een gekunstelde constructie die gecombineerde zaterdag-zondag competitie. Maar al met al is dit een seizoensslot waar Alfred Hitchcock (ooit een bekende regisseur van thrillers – voor de jonge lezertjes) zijn vingers bij zou aflikken. Zelfs de ‘Master of Suspense’ zou dit niet op papier hebben durven zetten.
Bij vertrek van de spelersbus al groen gele rook op de parkeerplaats. Uitzwaaimomentje! Klasse!
De Toekomst wordt stevig verbouwd. ‘Ajax werkt aan een nieuwe Toekomst’ luidt het spandoek. Kan me er na dit dramatische seizoen voor het vlaggenschip van de Amsterdammers wat bij voorstellen. Wedstrijdsecretaris Ajax senioren zaterdag, Henk Meijer, was vorig seizoen nogal ontstemd dat ik de ontvangst als onvriendelijk beoordeelde. Helaas was dat vandaag geen spat beter: kantine dicht voor publiek en tot drie keer aan toe werd mij resoluut de toegang tot de bestuurskamer geweigerd. Refereren aan de uitnodiging, Olivier Pabon die de laatste blokkade nog voor me trachtte te slechten door te bezweren dat ik er écht bij hoorde, het mocht allemaal niet baten. Geen polsbandje, geen toegang… Ik ben Ajacied in hart en nieren, maar ik kreeg na de derde keer toch wel een gloeiende hekel aan die arrogante bende daar! Later hoorde ik dat het als iets van een ‘risicowedstrijd’ bestempeld werd. Wat een onzin! Onze ‘harde kern’ láát zich niet eens provoceren!
Huizen start in een min of meer logische opstelling. Boterenbrood kampt nog met een gebroken middenvoetsbeentje, Kozjak eindelijk in rolstoel weer ter plekke, maar uiteraard bij lange na nog niet inzetbaar. Domper is wel het ontbreken van Frank van den Bosch die dinsdags op de training geblesseerd raakte. Verrassend is wel het ontbreken van Dennis Lamme in de basis. Blessure? Volgens vader Lamme niet, dus het hoe en waarom van deze keuze moet ik na de wedstrijd nog maar eens even navragen bij Arnold Klein. Wél basisplaatsen voor Tijmen Bakker en Van Kammen, waarmee ik vermoed dat er toch een wat meer defensief karakter in het spel van onze mannen gelegd gaat worden.
Inmiddels staat het drie rijen dik rond het veld. Voordeel van mijn ‘persona non grata’ zijn in Amsterdam is wel dat ik al heel vroeg het schrijftafeltje kon inpikken. En dat bleek achteraf geen overbodige maatregel want er was geen plekkie meer te vinden geweest als ik nu pas zou zijn aangekomen op de tribune.

Rookwolken

Als arbiter Pascal Smeenk voor de aftrap wil fluiten moet hij toch even wachten tot de geel-groene rookwolken wat zijn opgetrokken, maar dan mogen we eindelijk van start. Dan zie ik al snel dat Van Kammen inderdaad zijn defensie assisteert en Tijmen Bakker voorin geposteerd staat. Ik denk dat Tijmen daar vroeg storend werk moet gaan verrichten. Maar ook aanvallend staat Tijmen zijn mannetje. Als in de derde minuut Nathaniël Johnson de bal fraai richting tweede paal krult zit daar Ajax-doelman Virgil Deen bij om de bal weg te vangen voor Bakker de bal binnen kan koppen. Bakker komt daarbij wel hard met de paal in aanvaring en moet even opgelapt worden. Maar Bakker is het toonbeeld van de Huizer onverzettelijkheid, de Huizer mannen van stavast. Bakker wordt nog eens de ultieme personificatie van Huizen, een voorbeeld voor de Huizenjeugd. Karakter! En dus gaat ‘Bakkie’ weer gewoon volop in de strijd.
Huizen weet zich het aandringend Ajax prima van het lijf te houden. De eerste corner was al in de eerste minuut voor de Amsterdammers, maar pas in de twaalfde minuut ontstaat er dan iets van dreiging als Roy Deken blijkt te beschikken over een geweldige inworp. Schijnbaar moeiteloos zwiept hij de bal bij de tweede paal, waar de bal via diverse hoofden uiteindelijk geruimd wordt. Huizen geeft geen krimp!
Tijmen Bakker staat dan ook aan de basis van Huizens eerste mogelijkheid van de wedstrijd. Hij bereikt Tim Vos die op zijn beurt de sprintende Theo Visser bedient. De hoek is moeilijk als Visser het strafschopgebied binnenstuift. Het schot hard en venijnig en het noopt doelman Deen tot zijn eerste echte redding van de wedstrijd. De corner van Van Kammen bereikt de blonde kuif van Jeroen Lamme, maar die weet er helaas totaal geen richting aan te geven. Althans geen richting die doelman Virgil Deen zorgen zou kunnen baren.

Hoop

Met de minuten groeit het vertrouwen dat Huizen vandaag de titel binnen zal weten te harken. Er zit weliswaar meer lijn in het spel van de thuisploeg, maar eigenlijk blijft Huizen defensief vrij simpel staande.
Weer een uitval van Huizen waarbij Timo Vos (weer sterk spelend) via Joshua Lo-Asioe Theo Visser aan het werk zet. Het schot is echter van te ver om Deen te kunnen verontrusten en de bal vliegt daarbij ook nog eens recht op de Ajax-doelman af. Speldenprikjes, maar ja: er hoeft er maar één succesvol te zijn…
Na weer zo’n verre inworp van Roy Deken gaat Johnson neer. Een vinger prikte hard in het rechteroog en het ziet er even ernstig uit. Maar ook ‘Nata’ kan weer verder. Die Harm Baijens moet gewoon minister van gezondheidszorg worden met zijn helende handen!
Ajax valt aan met de moed der wanhoop. De opbouw is echter wat te traag om Huizen écht in de problemen te brengen. Dan toch een diepe pass op spits Tristan Buis die de bal schitterend aanneemt. We houden ons hart vast als hij uithaalt en de verre hoek zoekt. Gelukkig is daar het hoofd van die onverzettelijke Jeroen Lamme die de bal naar veiliger oorden kopt. De corner van Vincenzo Schep vliegt vervolgens over alles en iedereen heen. Maar dichter bij een goal was Ajax het afgelopen half uur nog niet geweest. En waar leven is, is hoop!

Mogelijkheden

Roy Deken tracht uit te breken en wordt daarbij stevig geattaqueerd. Een paar meter verder neemt hij stevig wraak en voor het eerst bemerk ik wat frustratie bij de ploeg van coach Sander Middelbeek. Arbiter Smeenk houdt de kaarten voorlopig echter nog even op zak.
Joshua Lo-Asioe legt de bal gevaarlijk terug in het strafschopgebied, maar ook de Ajax-defensie staat haar mannetje en weet het gevaar te bezweren.
Een voorzet van Theo Visser komt in de achtendertigste minuut dan wél goed aan bij gelegenheidsspits Adil Haian. Maar net als Jeroen Lamme eerder, ontbrak de juiste richting en de bal gaat ruim naast. Het was een redelijk open kans en we mogen stellen dat Huizen hiermee eigenlijk de beste kans van de wedstrijd heeft laten liggen. Haian ‘chipt’ een minuut later de bal perfect op de sprintende Tijmen Bakker die daarmee oog in oog met Deen komt te staan. Helaas heeft de arbitrage buitenspel geconstateerd en gaat ook dit feest niet door. Maar Huizen is bepaald niet ‘kansloos’ vandaag!
Aan de andere kant neemt die gevaarlijke ouwe rot Kenneth Misa-Danso de bal in het strafschopgebied aan. We houden ons hart vast, want als Misa-Danso draait en uithaalt, dan ligt de goal wijd open voor hem! Gelukkig beseft Misa-Danso dat niet en hij speelt de bal naar Buis waarmee de kans verloren gaat. Dit was een oogje van die spreekwoordelijke naald…
We naderen de rust al als Huizen een vrije trap mag nemen. Opnieuw de lepe Van Kammen achter de bal en met een fraaie krul draait hij de bal het strafschopgebied in. Gretig komt Joshua Lo-Asioe naar voren stormen om de bal in te knikken. Óf hij timet verkeerd, óf hij kreeg een klein zetje, maar hij gaat dus onder de bal door. Wat paniekerig wordt de bal weggewerkt en dat levert balbezit op voor Bakker die de rebound in één keer op de slof neemt. Met gevaar voor lijf en leden gooit een Ajax-verdediger zich in de baan van het schot en ook deze mogelijkheid gaat daarmee verloren.
Dan een lange bal richting het Ajax-strafschopgebied en Tijmen Bakker die daar wel brood in ziet. Dan timet Xamm Flemmming die bal verkeerd en laat hem over zich heen stuiten. Bakker gaat ineens vrij op doelman Deen af. Met een noodgreep ‘corrigeert’ de verdediger zijn fout en haalt Bakker neer. Meteen wuift arbiter Smeenk de strafschop waar het stadion om gilt weg… Ik kon de situatie vanaf mijn positie niet zo van nabij waarnemen als Smeenk, dus ik geef hem maar het voordeel van de enorme berg twijfel die me ook nu weer over me heen dendert nu ik dit schrijf. Ik vrees dat ik de enige aanwezige was die nog iets van twijfel had als ik de reacties in de rust en na afloop mag geloven.

Rust

We gaan rusten met een stand die voor Huizen dus nog steeds de titel inhoudt. Een stand ook die geenszins geflatteerd of onterecht was, behoudens die vermeende strafschop dan. Want ik raak meer en meer overtuigd dat ons hier een fikse stap richting kampioenschap door de neus geboord werd. Durfde Smeenk het niet aan, wellicht lichtelijk geïmponeerd door de entourage en het feit dat hier een titel op het spel stond en hij niet de beslissende rol daarin wenste te hebben? Want alleen door op de keeper, neergehaald worden binnen de zestien, dat levert niet alleen de strafschop op, maar zou ook moeten betekenen dat Ajax met tien man verder zou moeten…
De discussies op de tribune kenden allemaal maar één oordeel: hier werden we ordinair gesteld ‘genaaid’. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat het louter Huizers waren die me deelgenoot maakten van hun twijfels over deze arbitrale dwaling.
Huizen voetbalt degelijk, maar niet echt fraai. Het is uiteraard opportunisme troef bij onze mannen. WIJ hoeven immers alleen maar te zorgen dat Ajax niet scoort en Ajax MOET! Zoals altijd binnen wedstrijdsporten is het ‘hoe’ niet belangrijk en gaat het louter om het ‘waarom’. Het resultaat is leidend en voorlopig ligt Huizen dus nog keurig op kampioenskoers! Maar dus wel met nog een volle vijfenveertig minuten te gaan…

Doorgaan!

Twee ongewijzigde ploegen beginnen dan aan de tweede helft. Meteen een kansje voor Huizen als Van Kammen de bal uit een vrije trap weer keurig in laat draaien en Jeroen Lamme opnieuw geen trefzekere richting aan de bal weet te geven. Zulks tot ongenoegen van vader Lamme die ik plagerig een bezoekje aan Specsavers adviseer voor zijn oudste telg. Jeroen Lamme die een uitstekende wedstrijd zou spelen overigens, laat daar geen twijfel over bestaan. Zeker in de wetenschap dat hij donderdag nog volop met koorts te kampen had en zijn meespelen lang onzeker was. Ook weer zo’n karakterspeler waar ik als Huizen supporter ongelofelijk trots op ben!
Ook een kopkans voor die lange spits Buis die echter ook de juiste richting niet wist te vinden en een goede actie van Schep waarna Darren Rosheuvel van een meter of dertig op doel schiet. Ook Rosheuvel had het vizier niet op scherp en de bal vliegt opnieuw naast. Maar dat Ajax het van deze afstand gaat proberen geeft aan dat men lichtelijk wanhopig aan het worden is.
Met bijna een uur op de klok wordt Theo Visser neergelegd net voorbij de middencirkel. Arbiter Smeenk geeft prima voordeel als Timo Vos toch in balbezit komt. Johnson gaat er dan goed ‘overheen’ en krijgt de bal keurig mee. Johnson haalt hard uit, maar de hoek is inmiddels wel érg klein geworden en de bal spat diagonaal over de goal van Deen heen.
Wél een vrije trap als Bakker aan de zijlijn gestuit wordt. De vrije trap van Visser is echter zwak en kan simpel door de Ajacieden geruimd worden. De rebound wordt wel opgepikt, maar de aanval loopt tenslotte toch weer dood zonder dat we die Deen eens lekker op de proef hebben kunnen stellen.

Wanhoop

We hebben er een uur op zitten als er achterin een onzekerheidje de bal panklaar voor de Ajacieden lijkt te leggen. Maar dan is daar onze onverschrokken doelman Olivier Pabon die zich op de bal werpt voor er een Ajacied aan kon zitten. Wat hebben we toch een geweldige doelman!
De bal wordt twee minuten later op een voorzet van Buis hard voorlangs gejaagd door Rosheuvel. Pabon heeft er dan bij de eerste paal goed het oog in en stopt de inzet bekwaam.
Het is uitstel van executie, want een minuut later mag Ajax een vrije trap nemen. De bal komt goed voor en dan torent daar die lange Tristan Buis boven alles en iedereen uit. En waar onze mannen die kopballen maar niet de juiste richting wisten mee te geven, vindt Buis wél de verre hoek en laat Pabon kansloos… 1 – 0… De wanhoop daalt neer in onze geel-groene harten…
Arnold Klein grijpt meteen in en brengt Sergae Kogeldans, Thomas Kamstra en Justen Kuiper als verse krachten binnen de lijnen. Tijmen Bakker, Remco Helms en Timo Vos verlaten moegestreden het strijdtoneel. Aan hen heeft het zeker niet gelegen en het is nu gewoon ‘alles of niets’… Ook Dennis Lamme komt een paar minuten later nog Sebastian van Kammen aflossen. Maar zal dit zo moeilijk scorende Huizen de bakens nog weten te verzetten?
Ruben Ligeon brengt de bal gevaarlijk voor. De bal spat omhoog en na wat heen en weer gekop is het dan toch een vangbal voor Olivier Pabon.
Ajax-coach Middelbeek brengt dan de lange Carlos Opoku voor Tristan Buis die bedankt wordt voor bewezen diensten. Ajax wil de zaak achterin dichtgooien voor dat laatste half uurtje.

Euforie!

Toch breekt Nathaniël Johnson goed door. Hij moet echter vanuit de draai schieten en daardoor ontbreekt het de inzet aan kracht en richting en kan worden geblokt. Een corner volgt die door Theo Visser goed bij de eerste paal wordt gebracht. Dan is daar eindelijk weer eens die donkere krullenbol van Joshua Lo-Asioe die genadeloos binnen knikt! 1 – 1!!! Met nog slechts een minuut of tien te gaan kan Huizen de schaal al bijna in de handen voelen! Dit kan toch niet meer stuk? Zoveel heeft Ajax immers niet laten zien vandaag, het drukt wel, maar echte kansen waren op de vingers van één hand te tellen – en dan had je nog in de houtzagerij mogen werken ook!
Natuurlijk slaat de paniek ook op de Ajaxbank wat toe. Middelbeek jaagt Ali Akla en Asaki Suzuki het veld in en haalt Misa-Danso en Glenn van Zoolingen naar de kant.
Hidde van der Veldt wordt dan naar het front gestuurd om de wat aangeslagen Joshua Lo-Asioe te vervangen.
Dan gaat Justen Kuiper er goed vandoor. Doet alles goed en zijn inzet wordt met moeite door Deen gepareerd. De bal springt omhoog en caramboleert net over Kogeldans heen. De rebound is dan alsnog voor Theo Visser, maar opnieuw storten de Ajax verdedigers zich massaal voor de inzet.
De minuten tikken weg. Voorzitter Klaas Vos zweept voor de tribune het publiek op, maar ik heb de indruk dat hij zelf zo op van de zenuwen is dat hij gewoon niet meer op zijn stoeltje kan blijven zitten.

In het zicht van de haven…

De negentig staat al op het led scherm achter het doel van Virgil Deen als invaller Opoku ineens vlak voor Olivier Pabon opduikt. Onze doelman werpt zich onverschrokken voor de aanvaller en deze steekt de bal al vallend rakelings over de goal van Pabon heen. Opgelucht halen we adem. Het wachten is nu alleen nog op het eindsignaal van arbiter Smeenk.
Dan slaat in de drieënnegentigste(!!!) minuut alsnog het noodlot toe als Ajax een wat onnodig weggegeven vrije trap van de zijlijn mag nemen. De vrije trap wordt door Vincenzo Schep verrassend in de korte hoek geschoten. Pabon reageert goed en weet de bal te blokken, maar kan niet klemmen. De rebound valt ongelukkigerwijs precies voor de voeten van de inlopende Kevin van Kippersluis, die de bal genadeloos in het lege doel jaagt… 2 – 1… En Huizen ziet daarmee de titel door de vingers glippen.
Arbiter Smeenk laat nog geruime tijd doorspelen en daarin weet invaller Kamstra nog een corner te forceren die echter dramatisch slecht wordt genomen; geen hoofdbrekens voor de Amsterdamse defensie. Ook Jeroen Lamme probeert in een uiterste poging al vallend de bal nog achter Deen te schuiven, maar het is ‘too little, too late’…
De tranen vloeien rijkelijk, menig supporter beet de tanden op elkaar en zocht troost bij de ander. Hossend nemen de Ajacieden hun bloemen in ontvangst. Uiteraard feliciteer ik Ajax van harte met het behaalde kampioenschap. Ik had het graag anders gezien, maar Huizen heeft meer dan genoeg mogelijkheden gehad om die titel binnenboord te slepen. En zoals een akelige gemeenplaats bikkelhard aangeeft: ‘Aan het eind sta je waar je hoort te staan!’ En dat betekent nu helaas de schaal voor Ajax en de nacompetitie voor Huizen…

Arnold Klein

Ook Arnold Klein moet even door vriendin Irene getroost worden. Of is het andersom?
“Heb je je meisje nog een beetje kunnen troosten?” vraag ik onze coach als hij zich uit haar armen heeft weten los te maken.
“Haha,” lacht onze coach verrast door de vraag. “Ja, nou ja, weet je, je weet dat in de sport er bij een finale altijd een winnaar en een verliezer uit komt. Als je er dan zó dichtbij bent, op een hooguit een minuut of drie…Tja, het is natuurlijk een hele domme overtreding die daar gemaakt wordt. Dan is het zuur dat die Olivier die bal niet goed kon verwerken. Maar ik wil hem toch meteen een hart onder de riem steken: het is een zeer talentvolle jonge doelman die terug kan kijken op een fantastisch seizoen. Hij zit er momenteel even helemaal doorheen, nu. Hij was ook de eerste waar ik naartoe ben gegaan. Ik vind ook niet dat we daar naar moeten kijken, hij heeft het gewoon ook vandaag weer fantastisch gedaan. Hij rekent het zichzelf veel te zwaar aan en dat vind ik de flauwste kul die er is! vandaar dat ik hem als eerste heb getracht weer wat op te beuren…”
“Ik vroeg me af waarom je niet met Dennis Lamme begon,” keer ik weer even naar de kille zakelijkheid terug.
“Ja, we moesten een keuze maken. Daarin kozen we voor routine op het middenveld met daarnaast een ‘loper’. En dat stond op zich als een huis! Niet alleen de eerste helft kwamen we nauwelijks in de problemen en in de tweede in principe ook niet. Ajax had een bevlieging van een minuut of vijf en daarin scoorden ze een goal. Daarna zijn we gewoon weer goed terug gekomen uit een standaardsituatie net als zij hadden gescoord. Dan heb je daarna de kans om de wedstrijd te beslissen en dat doe je dan niet en uiteindelijk trek je dan toch aan het kortste eind…”
“Na een seizoen waarin je acht punten achter kwam te staan, zeven punten voor kwam te staan en waarin je het aan liet komen op de allerlaatste wedstrijd tegen je directe concurrent…”
“Ik had het er net nog met mijn collega-trainer Sander Middelbeek over dat het wel zo leek te moeten zijn. Wij hadden nooit verwacht dat we er nog zó dichtbij zouden komen. Wij hebben een groot aantal wedstrijden gewoon heel zakelijk over de streep getrokken, alleen hebben we de laatste weken niet hetgeen kunnen doen wat we wilden doen… Daarbij denk ik ook dat we wel een klein beetje ‘pech’ hebben gehad. Vorige week een bal onderkant lat, een scheidsrechter die hem ook op de stip had kunnen leggen…”
“Ook vandaag weer…”
“Ook vandaag zat het blijkbaar weer niet mee om het uiteindelijk wél minimaal een gelijkspel mee naar huis te kunnen nemen. Ik denk dat we qua spelbeeld niets voor elkaar onder hebben gedaan. Het werd zo gewoon een boeiend slot…”
“Maar toch, al met al en even afgezien van de nacompetitie die nu volgt, denk ik toch dat we terug kunnen zien op een werkelijk schitterend seizoen! Als je voor het tweede jaar vierde divisie speelt en je doet tot de laatste drie minuten van de competitie mee voor de titel, dan doe je het toch echt niet slecht!”
“Nee! Klopt! We hebben natuurlijk een fantastisch seizoen gedraaid. Maar het voelt nu op dit moment wel heel ‘leeg’. Dat komt door die laatst weken waarin we weliswaar maar twee keer verloren hebben, maar gewoon niet op het juiste moment hebben kunnen pieken!”
“Ik durf je nu op dit moment nog even niet te vragen waar we dit seizoen de boot gemist hebben…”
“Nee, we hebben geen boot gemist, we hebben de boot ‘genomen’. We zijn uiteindelijk in deze positie terecht gekomen door een gebrek aan stabiliteit bij Ajax. Die hebben er gewoon voor gezorgd dat wij terugkwamen in de race om de titel. Die boot hebben we natuurlijk genomen en zijn daarop- heel ver gekomen. Maar als je alles achteraf gaat bekijken, dan is het natuurlijk zuur dat je tegen Alphense Boys 0 – 2 voor staan en het binnen een kwartier uit handen geeft. Natuurlijk kan je dan ook naar B.O.L. uit kijken, maar daarentegen win je ook wedstrijden met enig fortuin: Purmersteijn uit was er bijvoorbeeld zo een!
Een competitie met een zwart randje inderdaad. Maar we zijn nog niet verloren, we hebben de nacompetitie nog als toetje. Dat toetje zullen we vol aan moeten gaan! We moeten de teleurstelling van vandaag zien te verwerken en dan op naar ons ‘toetje’…”
“Het blijft natuurlijk een enorme teleurstelling, maar als ik kijk wat een ‘boost’ de afgelopen drie seizoenen aan ons verenigingsleven hebben gegeven, dan kan ik toch eigenlijk alleen maar heel erg positief zijn…”
“Ja, dat is ook zo! Dat klopt absoluut. Natuurlijk hadden we nooit gedacht hier zo te staan als we hier nu staan. Het is en blijft alleen zuur datje het niet over streep wist te trekken en daar blijf ik toch een beetje een nare smaak van over houden…”

Tijmen Bakker

“Schandalig!!” komt het uit de grond van zijn hart, als ik onze jonge held even naar hét spraakmakende moment van de wedstrijd vraag. “Ik loop gewoon één-op-één en hij schopt me gewoon onderuit, mijn hele knie ligt open! Echt schandalig dat hij hier geen penalty voor geeft! Maar hij zal wel weer onder de indruk zijn geweest van De Toekomst, waarvoor hij in zijn broek doet! Écht schandalig! Anders loop ik gewoon één-op-één door op die keeper, dan moet ik hem nog wel zien te maken, natuurlijk, maar het is gewoon een loepzuivere strafschop! Honderd procent!”
“Maar wat wáren we er dichtbij, he…”
“Ja, zo dichtbij, maar nu al weer zover weg… Drie keer achter elkaar hebben we de titel door de vingers laten glippen. Echt geen woorden voor…”
“Ja, eigenlijk hebben we het vooral vorige week tegen SJC laten liggen…”
“Ja, zeker, maar ook vandaag hebben we wel de kansen gehad om de wedstrijd te beslissen…”
“Ik vind het wel een passend slot voor het seizoen zoals het gelopen is…”
“Ja, eigenlijk wel, ja. Misschien was het wel te mooi om waar te zijn… “
“Toch denk ik dat we trots terug kunnen kijken op dit seizoen….”
“Ja, als dit je tweede seizoen vierde divisie is en je wordt tweede, dan mag je hoe dan ook trots zijn. Als je ook ziet hoeveel jongens er progressie hebben gemaakt dit seizoen, daar mogen we trots op zijn…”
“Zeker de progressie van ene Tijmen Bakker springt daarbij in het oog…”
“O ja, zeker! Persoonlijk ben ik ook inderdaad best wel gegroeid. Alleen sta ik hier wel met lege handen… Maar goed: we hebben nog de nacompetitie als het goed is, maar daar wil ik nu op dit moment nog even niet over nadenken…”
Aldus de lichtelijk aangeslagen Tijmen Bakker, toch wel één van de revelaties van het afgelopen seizoen.

Joshua Lo-Asioe

“We kamen er nog héél dicht bij…” houd ik onze scorende middenvelder voor. Met twee bebloede knieën wordt hij door moeder Lo-Asioe getroost en ik snap heel goed dat hij even de voorkeur geeft aan een innige knuffel van onze charmante secretaris Marianne de Groot voor hij mij te woord kan staan.
“Ja, dat dacht ik zelf ook! Een echte ‘Joshy-goal’,” weet hij er nog uit te persen, glimlachend als een boer met kiespijn. “Maar ja, dan krijg je hem in de laatste minuten alsnog tegen, geen woorden voor… Dat is het pijnlijkste. Die knieën tellen niet, de pijn zit gewoon van binnen. We konden hem met beide handen grijpen, zo dichtbij…”
“Acht punten achter, zeven punten voor, daar sluit een wedstrijdverloop als dit naadloos bij aan…”
“Ja, in de negentigste minuut sta je gewoon nog op 1 – 1 en ben je kampioen. Het is gewoon heel pijnlijk, ik heb er geen woorden voor… Dat je ‘m ook zó tegen krijgt, het is gewoon niet te beseffen…”
“Nee, want ook de hele eerste helft was er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht…”
“Ja, we hebben ook nog kansen gehad die er maar zo in hadden gekund, die benutten we ook niet, dus… Het is gewoon even zuur, maar we moeten er volgende week gewoon weer staan. Maar het is echt wel even slikken, dit…”

Jeroen Lamme

“Ik denk dat wat blijft hangen is dat we er zó dichtbij waren en uiteindelijk toch met lege handen blijven staan…”
“Ja, dat blijft hangen. Ik heb er ook amper woorden voor om dit gevoel te beschrijven. Er waren zoveel momentopnames in de afgelopen drie wedstrijden waarin we het hadden kunnen beslissen en na elke wedstrijd zeg je dan tegen elkaar ‘Dan doen we het volgende week!’ En vandaag ook: voor mijn gevoel hebben we die wedstrijd gewoon onder controle, zij scoren uit een dood spelmoment, die vrije trap waarna die spits kan koppen. Dan kom je nog fantastisch terug en denk je dat we ‘m uit kunnen spelen. En dan weer als je denkt dat je er eigenlijk haast bent komen ze weer uit een dood spelmoment uit een rebound voor omdat er niemand met die Van Kippersluis meeloopt! Dan kan ie ‘m zo intikken! Kijk, dat een doelman die vervelende stuiterbal niet kan klemmen, dat zit er gewoon een keer in. Maar ik neem het onszelf wél kwalijk dat er dan niet gewoon meegelopen wordt!”
“Ik begrijp dat jij van de week ziek bent geweest. Hoeveel was het je waard om te spelen vandaag?”
“Alles! Ik had er achteraf zeker spijt van gehad als ik vandaag net had gespeeld. Maar ik voelde me ook fit genoeg, donderdag had ik écht veel koorts nog en was ik bang dat ik het niet zou gaan halen, maar gelukkig ben ik goed hersteld…”
“En dan zit je broer gewoon op de bank…”
“Ja, dat was wel een bittere pil, vooral voor hem. Ook als broer zie ik hem natuurlijk graag spelen. Dat hebben we toch heel even moeten verwerken. Maar we moeten aan de andere kant toch ook constateren dat het zoals we nu begonnen ook heel goed stond. Er moesten gewoon keuzes gemaakt worden en die vielen vandaag dan zo uit. En dat hebben we gewoon te accepteren.
We hadden de wedstrijd echt onder controle, Ron! Onder controle! Dat die scheidsrechter een honderd procent penalty wegwuift. Hij durft het gewoon niet! Hij moet gewoon een rode kaart trekken én een penalty geven, misschien denkt ie ’het is Ajax’ en durft ie niet, echt ongelofelijk!”
“Ik vond hem voor de rest niet echt slecht fluiten of zo…”
“Nee, zeker, maar dat moment was honderd procent… Dat was écht gewoon een grove fout!”
“Het was dit seizoen stuivertje wisselen met Ajax. Daar paste deze wedstrijd eigenlijk naadloos in…”
“Het was pas een passend einde geweest als we de titel gewoon binnen hadden gesleept. Van tevoren bedenk je dit niet, dan hoop je alleen maar dat je hier voor de beslissing mag spelen…”
“Toch had ik er meer een kater aan over gehouden als we door die 1 – 0 hadden verloren. Ik heb nu toch meer het idee dat we ‘waardig’ verloren hebben, niet door één lullige goal en een Ajax dat ons gewoon een halve wedstrijd laat spartelen… Ik ben eigenlijk hartstikke trots!”
“Ja, we kwamen nu knokkend terug naar 1 -1 veel strijd en inzet, en natuurlijk is die trots nog steeds aanwezig, terugkijkend op wat we hebben geflikt dit seizoen, we hebben zulke mooie dingen bereikt, daar mogen we inderdaad echt trots op zijn.”

Apenstaartjes kijk op de zaak

Ik heb verbazend lekker geslapen. Tot mijn eigen verbazing. Maar uiteraard was het toch weer het eerste dat me door het hoofd schoot toen ik mijn luikjes opende vanochtend. Niet het feit dat ik vandaag 43 jaar getrouwd ben met mijn allerliefste, en dat neem ik mezelf dan toch ook wel weer een beetje kwalijk.
Wat me zeker ook door het hoofd schoot was dat hartverwarmende welkom thuis, ondanks het late tijdstip. Het applaus waarmee de mannen werden ontvangen door de supporters. Dat was weer even knokken tegen de tranen.
Maar vooral ook die strafschop ging me nog verschillende keren door het hoofd. Vooral omdat ik hoorde vertellen dat de scheidsrechter achteraf aangaf ‘dat ie hem had kunnen geven…’ Ik had dan ook graag nog even met scheidsrechter Smeenk in gesprek gegaan. Aangezien mij echter de toegang tot de bestuurskamer onverbiddelijk werd ontzegd, kon ik hem dus niet op de man af naar zijn uitleg van de situatie en zijn beoordeling daarvan te vragen. Helaas, het was niet anders… Met de excuses aan de heer Meijer dat het hem helaas wederom niet gelukt is mij van zijn gastvrijheid te laten genieten.
Verder feliciteer ik hierbij Sander Middelbeek en zijn mannen met het behaalde kampioenschap. Ik hoop dat we een waardig tegenstander zijn geweest en wens Ajax alle succes volgend seizoen in de derde divisie. Hoewel ik mijn buik nu wel meer dan vol heb van De Toekomst, hoop ik toch dat we elkaar volgend seizoen weer zullen gaan treffen.
Ook felicitaties aan onze buren die ook eindelijk de stap naar de vierde divisie hebben weten te maken. Hoewel het onvriendelijker klinkt dan ik het bedoel, hoop ik dus niet dat we volgend seizoen weer een derby in het dorp hebben…
AZSV is onze eerste tegenstander waar we mee af te rekenen hebben. Eerst uit en dan zaterdag weer thuis. Het is ook voor de supporters nu even doorbijten. Acht uur ’s avonds in Aalten is geen sinecure, maar ik zou haast durven stellen dat uw aanwezigheid noodzakelijk is. De steun van het publiek is broodnodig voor onze mannen die deze bittere pil hebben moeten verwerken. We zijn inmiddels aan onze laatste strohalmen toe. AZSV staat vijfde in de vierde divisie D en haalde acht punten uit haar laatste vijf wedstrijden. Een tegenstander die we nog wel kennen uit het nabije verleden. 7 mei 2023 verloren we nog met 1 – 2 op eigen terrein nadat we eerder dat seizoen in Aalten al met 0 – 3 hadden gezegevierd. Maar dat zegt helemaal niets. Het Huizen van toen was een ander Huizen dan het Huizen van nu en dat zal ook voor AZSV gelden. Dus schoon poetsen die lei en er vol bovenop!
Ik hoop er woensdag ook weer bij te zijn om u verslag te kunnen doen van dit bloedstollende einde van de competitie. Laten we onze mannen de steun geven die ze verdienen!